வானத்தைப்போல உயரமாகவும்
பூமியைப்போல பொறுமையாகவும்
இருக்கிறேன் நான்………
என்னைச் சுற்றிய திசைகள்
முரண்பட்டுக் கிடக்கின்றன…….
பெருந்தன்மையுடனும்
பரிசுத்தமான மனநிலையுடனும்
இதயத்தை இறுக்கி வைத்திருக்கிறேன்….
விரித்துப் பறக்கும்
இறகுகள் இருப்பதால்
காற்றுக்கு என்றும் நான்
கட்டுப்படுவதில்லை…….
புரிந்துகொள்ள முடியாமல்
புதிராகிக் கிடக்கும் காலத்தின்
புதையலாகி இருக்கிறேன் நான்…..
என் அடையாளங்கள்
அழிக்கப்படும் பொழுதெல்லாம்
அடிவேரில் இருந்து நான்
முளைவிட்டு நிமிர்கிறேன்……
ஒளியைக் காவித்திரியும்
சூரியனின் ஒழுக்கிலேயே நானும்
சுற்றிக்கொண்டிருக்கிறேன்……..
திருவாயில் இருந்து தெளிந்த
திருவாக்குகளால் நான்
ஆசீர்வதிக்கப்பட்டிருக்கிறேன்…..
பயணிக்கும் வழியில்
எல்லாவற்றையும் கடந்து
மேற்செல்லும் குறிக்கோள்
ஒன்றே என்னுடையது………..
– ஆதிலட்சுமி சிவகுமார்
