நாம் வாழும் உலகம் பல போராட்டங்களை, போர்களை சந்தித்துள்ளது. ஆனால் உலகில் நடைபெற்ற போர்களை பொறுத்தவரை, ஏதாவது ஒன்று அல்லது ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட காரணங்கள் முன்வைக்கப்பட்டே நடைபெற்றுள்ளன. அவை வலுவான காரணங்களா என்பது மக்களாகிய எங்களால் சிந்திக்கப்படவேண்டிய ஒன்றே தவிர, காரணத்தை முன்வைப்போரின் கருத்துக்கு நாம் அடங்கிப்போகவேண்டிய தேவையில்லை. ஏனென்றால் அதிக காரணங்கள் போர் நடத்தக்கூடிய காரணமாக காட்டப்படுகின்றது. உண்மையில் உலகில் நடைபெற்ற போர்களுக்கு இனம், மதம், நிலம், அதிகாரம், போட்டி, பொறாமை என்று பல்வேறு காரணிகள் சொல்லப்படமுடியும். ஆனால் ஏதாவது ஒரு வகையில் நியாயப்படுத்தப்பட்டு போர் மக்கள் மீது திணிக்கப்பட்டுள்ளது என்பதுதான் உண்மை. மேலும் போர் என்பது நாடுகளுக்குள் நடைபெற்று, பின் நாடுகளுக்கு வெளியே நடைபெற்று, உலகப்போர்களாகவும் உருவெடுத்தது. உலகப்போர் என்ற வகையில் இரண்டு போர்கள் நடைபெற்றுள்ளது. இவை முதலாம் உலகப்போர், இரண்டாம் உலகப்போர் என்று அழைக்கப்படுகின்றது. முதலாம் உலகப்போரானது 1914 இல் ஆரம்பித்து 1918 இல் முடிவடைந்துள்ளது என்று வரலாறு கூறுகின்றது. உலகம் இரண்டு அணியாக சண்டையிட்டதாகவும் சொல்லப்படுகின்றது. இப்போரின் அதிகமான பாகம் ஐரோப்பிய நாடுகளில் நடைபெற்றுள்ளது. பொதுவாக போர் என்ற ஒன்று தனி மனிதனுக்கு, மனிதக்குழுக்களுக்கு, அல்லது மனித இனத்துக்கு என்ன செய்யும் அல்லது என்ன பாதிப்புகளை தரும் என்பதை தெளிவாக சுட்டிக்காட்டிய போர்கள் என்று உலகப்போர்களை குறித்துக்காட்டமுடியும். இப்போர்களில் நேரடியாகவே கொல்லப்பட்ட மனிதர்கள், நிரந்தர அங்கவீனர்கள், காயங்களுக்கு உள்ளானோர், நோய்களால் தாக்கப்பட்டோர், பட்டினியால் இறந்தோர், என்று எந்தவிதத்திலும் போருக்கு சம்பந்தமில்லாதோர் பட்ட துன்பங்களை சொல்லமுடியும். ஆனால் இன்றும் இந்த உலகத்தின் வலுவுள்ளோர் வகிபாகம் போர் ஒன்றை தடுத்து நிறுத்துவதிலும் பார்க்க, போருக்கான ஆயுதங்களை செய்து, அதனை விற்பனை செய்து, அதிலிருந்து வருமானம் ஈட்டுவதிலேயே ஊக்கமாக உள்ளதை அவதானிக்கமுடியும். சக மனிதனை கொல்லக்கூடாது என்று எண்ணும் தன்மை நீங்கி, அவர்களை கொன்றாலே எமக்கு வாழ்வு என்ற எண்ணக்கருவை உருவாக்கி, போருக்கும் கொலைக்கும் ஊக்கம் கொடுத்து துன்பங்களை விளைவிக்கின்றனர். அத்துடன் சக மனிதனின் வீழ்ச்சி கண்டு மனம் நோகாது அவனை கொல்வது, அல்லது கொல்வதில் ஆனந்தம் காண்பது என்று மரத்த மனிதர்கள் அதிகமாகிவிட்டனர் . மனித குலத்துக்கு நன்மை செய்வதிலும், அம்மனித குலத்தை வேதனைப்படுத்தி வெற்றி பெற நினைப்பவன் பெருகிவிட்டான். உண்மையில் இன்று நடைமுறையில் இருக்கும் அநேக தொழில்நுட்ப வசதிகள் குறிப்பாக தொடர்பாடல், போக்குவரத்து போன்றவை போருக்காக கண்டறியப்பட்டு மனித பாவனைக்கு வந்தவையே.
எங்களது ஈழத்துக்கும் உலகப்போருக்கும் என்ன சம்பந்தம் போலத்தோன்றும். ஆனால் இந்த உலகம் என்பது அரசியல் என்ற ஒன்றால் இறுக கட்டப்பட்டுள்ளது. ஈழத்தமிழர்களும் உலக அரசியலுக்குள் உள்வாங்கப்பட்டவர்கள் தான். அந்த அரசியல்தான் எங்களையும் பாதிக்க வைக்கின்றது. இதுவரை காலமும் பிறரை நம்பிய போராட்டத்தை தமிழ்மக்களே தமக்காக போராட வேண்டும் என்ற எண்ணத்தை தமிழர்கள் மத்தியில் முதலில் விதைத்தவர்கள் விடுதலைப்புலிகள் என்பது ஏற்றுக்கொள்ளவேண்டிய ஒரு முக்கிய செய்தி. ஆனால் அது பல்வேறு வகையில் உருமாற்றம் செய்யப்பட்டு புலிகளுக்கு எதிர்ப்பான நிலை வலுவாக்கப்பட்டு தமிழர் போராட்டம் சரிக்கப்பட்டது. புலிகள் பற்றி ஆதரவாக சொல்கின்றாய் என்று கேட்பீர்கள் அதற்கான விடைகள் அடுத்த அத்தியாயங்களில் கண்டிப்பாக உங்களுக்கு கிடைக்கும். இப்போது ஈழத்தில் வாழும் ஒவ்வொரு தமிழனும் சிந்திக்க வேண்டிய நிலை வந்துவிட்டது. எதிர்காலத்தை கட்டியமைக்கவேண்டிய தேவை எழுந்துவிட்டது. அதற்கு உள்நாட்டு அரசியல் மட்டுமல்ல, உலக அரசியலும் தெளிவாக தெரியவேண்டும். உலக அரசியலை விளங்கிக்கொள்ளாது ஈழத்தமிழராகிய நாம் வாழ்ந்ததால் மிகப்பெரிய தோல்விகளை சந்தித்தோம். தலைவர்களை மட்டும் நம்பிக்கொண்டு அவர்கள் எல்லாவற்றையும் பார்ப்பார்கள் என்று நினைத்துக்கொண்டு, எங்கள் வேலைகளை பார்த்துக்கொண்டிருந்தோம். இப்போது தெரிகின்றது பட்டம், பதவி என்ற சண்டைகள் வலுக்கின்றதே தவிர, ஒருவர்மீது ஒருவர் குற்றம் சொல்கின்றார்களே தவிர, நாம் ஒன்று கூடி எம்மை வலுப்படுத்தவேண்டும் என்ற போது நோக்கு வரவே இல்லை. இது சாதாரணமானதாக தெரியும் ஆனால் இதுதான் மிகவும் ஆபத்தான நிலை. பொதுநோக்கு இன்றி தன்னை முன்னிலைப்படுத்த தொழிற்படுகின்றனர். இது அவர்களின் சொந்த தீர்மானம் அல்ல எங்கோ இருக்கும் ஒன்று அவர்களை அப்படி வழிநடத்துகின்றது. இப்போதும் மீண்டும் குறிப்பிடுகின்றேன் தமிழர்களுக்கு விடுதலை தேடிய அரசியல் தலைவர்கள் தொடர்பாக அகாலம் நூலை படித்துப்பாருங்கள். எனக்கு அதிகம் நூல்கள் கிடைக்கவில்லை. ஆனால் அந்நூல் ஈழப்போராட்ட நினைவுக்குறிப்புகள் என்று போடப்படிருப்பதால் அநேக செய்திகள் சரியாக இருக்கலாம். எனவே எங்கள் நிலை மட்டுமல்ல உலகத்தையும் அறியவேண்டும். அங்கு நடந்த போர்களையும் அறியவேண்டும். அதற்கான காரணங்களையும் கண்டறிய வேண்டும். உலக நடைமுறைகளையும் தெரியவேண்டும் அப்போதுதான் எங்கள் நிலை என்ன என்று எமக்கு தெரிய வரும்.
முதலாம் உலகப்போரின் பின் உலகில் போர்வரக்கூடாது என்று ஒரு சங்கம் அமைக்கப்பட்டது. காரணம் போர் தந்த வடுக்கள் அவ்வளவு கொடூரமானவை. இதில் பல பலமுள்ள உலகநாடுகள் அங்கம் வகித்தது. ஆனால் அச்சங்கம் மூலம் இரண்டாம் உலகப்போரை தடுக்கமுடியவில்லை. இரண்டாம் உலகப்போர் 1939 முதல் 1945 வரை நடைபெற்றுள்ளது. இப்போரின் பதிப்புகள் ஏராளம். மனிதகுலத்துக்கு பெரும் பாதிப்பை ஏற்படுத்தகூடிய அணுகுண்டு கூட வீசப்பட்டது. அந்த அணுகுண்டினால் யப்பானியர்கள் பட்ட துன்பம் கொஞ்சமல்ல. அதில் பாதிக்கப்படோர் கதைகள் ஏராளம். அங்கு நினைவிடம் கூட அமைத்து வைத்துள்ளார்கள். இவ்வளவு வேதனையான விளைவுகளை தந்த குண்டு வீசிய மனிதர் தான் செய்தது சரி என்று கடைசிவரை நினைத்தே வாழ்ந்துள்ளார். மக்கள் துண்டு துண்டாக சிதைந்து, எரிந்து, உடல் கருகி, பட்ட துன்பங்கள்கூட குண்டு வீசியவருக்கு சரியாகத்தான் தெரிந்துள்ளது. ஆனால் இந்த அவலத்தின் பின் இனி உலகப்போர் வரக்கூடாது என்ற வகையில் ஐக்கிய நாடுகள் சபை உருவாக்கம் பெற்றது. அதேவேளை யப்பானும் தன்னை கட்டி வளர்த்து உலகில் தமக்கென ஒரு இடத்தை நிறுவி உயர்நிலையில் தான் இருக்கின்றது.
ஐநா மன்றில் பல உலக நாடுகள் அங்கம் வகிக்கின்றன. பலமான நாடுகள் தங்களை காப்பாற்றக்கூடிய வகையில் சட்டங்கள் ஆக்கிவைத்திருக்கின்றன. இந்த ஐக்கிய நாடுகள் சபையில் செயலாளராக இருந்த பான் கீன் மூன் இலங்கையின் போர்தொடர்பாக அறிக்கை கொடுத்தவர். அந்த அறிக்கையை நான் இங்கு சொல்லவில்லை. ஆனால் அதில் சொல்லப்பட்ட செய்திகள் ஈழத்தமிழ் மக்களுக்கு எந்தப்பாதிப்பும் இல்லாமல் போர் நடந்தது போன்ற தோற்றம் கொடுக்கப்பட்டுள்ளது. அதைவிட இன்னும் பல நாடுகள், அதிலும் குறிப்பாக மக்களுக்கு எந்தவிதமான பாதிப்பும் இல்லாமல் போர் நடத்திய நாடு இலங்கை என்ற பாராட்டு கூறிய நாடுகளும் உண்டு. இதை நான் சொல்லவில்லை ஐநா அறிக்கைகள் சொல்கின்றன. இதற்கு எதிராக நவநீதம்பிள்ளையும் கருத்துக்கூறியிருந்தார். எனவே உலக நாடுகள், ஐநா சபை, அதில் அங்கம் வகிப்போரின் தனித்த இயல்புகள், மற்றும் சபை தொடர்பான அவர்களின் கொள்கைகள் சகலதும் ஈழத்தமிழர் போராட்டத்தில் பங்காற்றின. அதாவது போர் பிரதேசங்களில் அரசசார்பற்ற நிறுவனங்கள் எதனையும் தங்களால் பாதுகாக்கமுடியாது என்று அரசாங்கம் கூறினாலும் அவர்கள் தமிழ் மக்களை பாதுகாத்து போர் நடத்தினார்கள் என்றும், புலிகளைத்தான் அழித்தார்கள் என்றும் வடிவம் கொடுக்கப்படுகின்றது. உணவற்று மக்கள் பட்டினி கிடந்தார்கள் அதுபற்றியோ, அல்லது கூட்டங்கூட்டமாக ஆண், பெண், சிறுவர் குழந்தைகள் என்று வேறுபாடின்றி மக்கள் கொல்லப்பட்டனர், காயப்படுத்தப்பட்டனர், மனம் பேதலித்து ஓடி அலைந்தனர் இதுபற்றி யாரும் கவலையே படவில்லை.
போர் என்றால் என்ன? போர் மக்களுக்கு என்ன செய்யும்? போர் தரக்கூடிய பாதிப்புகள் என்ன? என்ற அடிப்படையில் பொது மதிப்பீடாக போரின் பாதிப்புகளை சொன்னாலும், ஆழமாக சென்று அதனை பார்க்கவேண்டிய தேவை உண்டு. அவை தொடர்பாக ஒருமுறை நினைத்துப்பார்ப்போம். இந்த உலகமானது வலுமிக்க மக்களால் கட்டி அமைக்கப்பட்டதாக நம்பப்படுகின்றது. உண்மையில் இந்த உலகினை கட்டி அமைத்தவர்கள் உழைக்கும் வலுவுள்ள மக்களும், நல்ல மனம் கொண்ட மனித நேசர்களுமே தவிர வலுமிக்க மக்களால் அல்ல. ஆனால் உலகினை கட்டிவளர்த்த அவர்களால் இந்த உலகில் அமைதியாக நிம்மதியாக வாழமுடியவில்லை. “கறையான் புற்றெடுக்க பாம்பு குடிகொண்டது போல” பலம்பொருந்தியவர்கள் என்று தம்மை கட்டமைத்துக்கொண்டோர் மற்றோர் வாழ்வில் தலையிடத்தொடங்கினர். ஏனைய மனிதர்களை பலமுள்ளோரின் அடிமைகள் என்று நினைக்கத் தலைப்பட்டனர். அதனையே செயற்படுத்த துணிந்தனர். உதாரணமாக சொல்லப்போனால் இலங்கை என்ற ஒரு நாடு தனித்து சிங்களவரினுடயது அல்ல. அது தமிழருக்கும் உரிய நாடு. பிரித்தானியரின் நிர்வாக செயற்பாட்டிற்காக மூன்றாக பிரிந்து கிடந்த இலங்கையை ஒன்றாக்கி ஒரே நிர்வாக அலகின் கீழ் கொண்டுவந்தனர். பின்பு பிரித்தானியர் இலங்கையை விட்டு வெளியேறும் போது நாட்டை அப்படியே விட்டுவிட்டுச் சென்றுவிட்டனர். அதிகாரம் சிங்களரிடம் சென்றது. இப்போது சனநாயகம் என்ற வன்முறையின் கீழ் சிங்கள அரசே நாட்டுக்குச் சொந்தமானது என்று முடிவு வந்துவிட்டது. உலக நாடுகள் சிங்கள அரசுக்கு கைகொடுக்கின்றதே தவிர தமிழருக்கு அல்ல. தமிழர்களை தங்கள் கட்டுப்பாட்டின்கீழ் வைப்பதே சிங்கள அரசின் கொள்கை. தமிழர்கள் தாங்கள் நினைத்தபடி வாழமுடியாது. சிங்கள அரசின் கொள்கையின் கீழ் அல்லது அந்த அரசின் நிர்ப்பந்தம் எதுவோ அதை ஏற்று வாழவேண்டும். அவ்வாறு ஏற்று வாழமுடியாது என்று எதிர்த்ததன் விளைவு ஈழத்தமிழர்களுக்கு கொடுத்த பரிசு கொஞ்சமல்ல. இது இந்தியா உட்பட முழு உலகுக்கும் நன்கு தெரியும். ஆனாலும் விளைவுகள் ஈழத்தமிழனுக்கு சாதகமாக அமைகின்றதா என்று எண்ணித்தான் பார்க்கவேண்டும்.
போர்களால் அகதிகளாக மக்கள் குடிபெயர்ந்தது என்று பார்த்தால் அது ஈழத்தமிழர்கள் மட்டுமல்ல. உலகின் பல்வேறு பாகங்களிலிருந்தும் பல்வேறு இன மக்கள் புலம்பெயர்ந்து வேறு நாடுகளில் தஞ்சம் பெற்றிருக்கின்றனர். இதில் புலம்பெயரும் போது இராணுவம், கடற்படை, விமானப்படை என்று ஆயுதப்படைகளாலும், மற்றும் தனிப்பட்ட ஆயுதக்குழுக்களாலும் பலமக்கள் கொல்லப்பட்டிருக்கின்றனர். கடலில் பயணித்து தண்ணீரில் மூழ்கி இறந்தும், மூழ்கடிக்கப்பட்டு இறந்தும் மக்கள் காணமல் போயினர். தங்கள் நாடுகளுக்குள் வந்துவிட்டார்கள் என்று அந்த நாட்டு படைகளால் கைது செய்யப்பட்டு, கொல்லப்பட்டு, சிறைப்படுத்தபட்டு என்றும் புலம்பெயர்ந்த மக்கள் அனுபவித்த துன்பங்கள் கொஞ்சமல்ல. எனவே புலம்பெயர்வில் தப்பிப்பிழைத்து வாழ்வோரும் உண்டு. சாகடிக்கப்பட்டோரும் உண்டு. ஈழத்திலிருந்து அகதிகளாக புறப்பட்ட பலர் போன இடம் இன்னமும் தெரியாது. என்ன நடந்து என்றும் தெரியாது. பயணத்தின் போது வழியில் கப்பல்களில் இறந்து தூக்கி எறியப்பட்டோர், கடலில் வீழ்ந்து இறந்து போனோர், இப்படி பல இறப்புகள் நடந்துள்ளன. இது எமக்கு தெரிந்தது. தெரியாமலும் பல உண்டு. தனித்து ஈழத்தமிழன் மட்டுமல்ல, உலகில் பல்வேறு மக்கள் இந்த துன்பங்களை அனுபவித்துள்ளார்கள், அனுபவிக்கின்றார்கள் என்பதும் எமக்கு தெரியவேண்டும். புலம்பெயர்ந்து சென்று அதன் பலனாக நல்ல வாழ்வினை பெற்றுக்கொண்டவர்களை மட்டும் நாம் பார்க்கின்றோம். ஆனால் சிறைகளில் அடைக்கப்பட்டு முடங்கியோர், தங்கள் வாழ்க்கையை மீளக்கட்டியமைக்க முடியாதோர், மனங்குழம்பி அலைந்து திரிவோர் என்றும் பல மக்கள் புலம்பெயர்ந்து உலவுகின்றனர். உண்மையில் அவர்கள் பற்றி எங்களுக்கு தெரியவே தெரியாது என்றுதான் நான் சொல்வேன். “செத்தவன் மேல் மண்ணும் இருப்பவன் வாயில் சோறும்” என்பதுபோல தங்களை பிரகாசமாக காட்டுபவனை மட்டும் நாம் பார்க்கின்றோம். ஏனையவர்களை மறந்துவிடுகின்றோம்.
அரசு என்ற வகையில் மக்களாட்சி என்று சொல்லிக்கொண்டு எங்கள் மக்கள் எப்படி வேதனைப்படுத்தப்படுகின்றார்கள் என்று பார்ப்போம். நாங்கள் வாழ்ந்த பூமி எங்களுடையது என்று உறுதியாக நம்பியிருந்தோம். எங்கள் நிலமானது எம்முன்னோர்கள் எமக்கு வழங்கிய பரிசு என்று போற்றிப்பாதுகாத்து வந்தோம். எங்கள் பிரதேசத்தை நாங்கள் மெருகூட்டினோம் ஆனால் எங்கள் முந்தையர்கள் அந்த மண்ணை எங்களுக்காக வளம்படுத்தி வைத்திருந்தனர். எங்களது ஊரில் அந்த ஊர் காற்றினை சுவாசித்து, அந்த ஊர் நீரை அருந்தி, அந்த ஊர் மண்ணில் ஓடிவிளையாடி, அந்த ஊரில் எங்கள் வியர்வையை சிந்தி, அந்த ஊரில் எம்வாழ்வுக்காய் உழைத்து, அந்த ஊரின் மண்ணும் மணமும் எங்களுடன் இணைந்து, எங்கள் உதிரத்தில் கலந்து, சதைகளில் ஊறி, மனதினில் அமர்ந்து இறந்தாலும் எரிக்கவோ, புதைக்கவோ எங்கள் ஊரிலேயே இடம்தேடி, அந்த ஊர்தான் எங்கள் உலகம், அந்த ஊர்தான் எங்கள் வாழ்க்கை என்று வாழ்ந்தோம். ஆனால் எங்கள் உணர்வுகளை யாரும் புரிந்துகொள்ளவில்லை. இதற்கு சிங்கள் அரசு மட்டுமல்ல, தமிழர்களும் மற்றும் பிறநாடுகளும் காரணம்தான். ஆயுத போராட்ட அமைப்புகள் உருவாகமுன்பே நாம் வலுவாக அடக்கப்பட்டோம், தாக்கப்பட்டோம், கொல்லப்பட்டோம், கல்வி குழப்பப்பட்டோம், தொழில் தடுக்கப்பட்டோம், இருப்பினும் ஆயுதக்குழுக்கள் வந்தமை தான் தமிழர்கள் தாக்கப்பட காரணம் என்பதுபோல கருத்துருவாக்கம் செய்யப்பட்டு, எங்கள் தாய்நிலத்திலேயே கொல்லப்பட்டோம், மேலும் எங்கள் வீட்டைவிட்டு, ஊரைவிட்டு, நாட்டைவிட்டு துரத்தப்பட்டோம், ஏதிலிகள் ஆக்கப்பட்டோம், காயப்படுத்தப்பட்டோம், நோயாளிகள் ஆக்கப்பட்டோம், யாரும் கேட்கவில்லை. யாரும் திரும்பி பார்க்கவுமில்லை. இறமையுள்ள அரசு அந்த நாட்டு மக்களை கட்டுப்படுத்தும் அதிகாரம் கொண்டது. எனவே பிறநாடுகள் தலையிடக்கூடாது என்று தனிமைப்படுத்தப்பட்டோம். நாங்கள் வாழ்ந்த மண்ணில் இருந்து துரத்தபட்டு, எங்கள் உறவுகள் உடைக்கப்பட்டு, அகதிகள் என்று முத்திரை குற்றப்பட்டு, எவ்வளவு துன்பங்கள் அனுபவித்தோம். இன்னும் அரசுக்கு உதவ நாடுகள் வந்ததே தவிர தமிழருக்கு உதவ யார் வந்தார்கள். யாருமே இல்லை. உதிரியாக சிலர் பேசினார்கள் என்ன பயன். அழவும், கும்பிடவும், பயந்து ஓடவும் பயின்றோமே தவிர வேறு எதையும் கற்கவில்லை. இன்னொரு செய்தியும் இதில் சொல்ல விரும்புகின்றேன்.
இது மக்கள் விடுதலை முன்னணியில் செயல்பட்ட தமிழ் நண்பர் சொன்னது. நான் சற்று விரிவாக சொல்கின்றேன். ஆயிரத்து தொளாயிரத்து எழுபது முதல் எழுபத்தேழு வரை இலங்கையில் சமவுடமையை நோக்கிய ஆட்சி நடைபெற்றது. இக்காலத்தில் தமிழர்களின் முன்னேறும் பாதைகள் துல்லியமாக கணக்கிடப்பட்டு கட்டுப்படுத்தப்பட்ட காலம். தமிழ் மக்கள் மிகவும் ஊக்கமாக விவசாயம் செய்த காலம். அரச தொழிலும் விவசாயம் உயர்வாக மதிக்கப்பட்ட காலம். படித்த வாலிபர்கள் புதிய குடியேற்றத்திட்டங்களில் தம்மை இணைத்து உழைத்தகாலம். விவசாயம் மூலம் நல்ல வருவாய் பெற்ற காலம். விசுவமடு, திருவையாறு, முத்தையன்கட்டு போன்றவை அவ்வாறு உருவாகிய படித்தவாலிபர் குடியேற்றத்திட்டங்களே. வடக்கின் உற்பத்திகள் யாவும் தெற்குக்கு அதாவது கொழும்புக்கு விற்பனைக்கு செல்லும். விளைபொருட்கள் பணமாக்கப்பட்டு பின் அப்பணம் புதிய பொருட்களாக மாறி வடக்கு நோக்கி வரும். விவசாயம் செய்து தமிழர்கள் பெறும் வரவு செலவுகள் கண்டறியப்பட்டது. ஆனையிறவில் தடைமுகாம். அங்கும் பொருட்கள் பரீட்சிக்கப்பட்டது. மொத்தத்தில் தமிழர்களின் முன்னேற்றம் கண்டுபிடிக்கப்பட்டு அவற்றை தடுக்கும் பலமுயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட்டன. காரணம் அக்காலத்தில் வடக்கு மக்களால் பார ஊர்திகள், உழவியந்திரங்கள் போன்ற விவசாய வாகனங்கள் மற்றும் அன்றாட பாவனைக்கான பொருட்கள் என பெருமளவில் தெற்கில் கொள்வனவுகள் இடம்பெற்றன. தனித்து அரச தொழில் மட்டுமல்ல விவசாயத்திலும் தங்கள் திறமைகள் காட்டி தமிழர் முன்னேறினர். இதற்கு ஆதாரமாக ஒலைக்கொட்டில்களில் வாழ்ந்த தமிழ்மக்கள் அநேகர் கல்வீடுகளை கட்டிக்கொண்டனர். இன்றுபோல் வெளிநாடுகளில் வாழும் புலம்பெயர்ந்த உறவினர் அன்று அவர்களுக்கு இருக்கவில்லை. தாமே உழைத்து தங்கள் வாழ்க்கையை கட்டியமைத்தனர். கல்வித்தரப்படுத்தல் என்பது நேரிடையாக தமிழ்மக்கள் மீது சுமத்தப்பட்ட ஒன்று. ஆனால் இந்த முன்னேற்றம் மறைமுகமாக தடுக்கப்பட்ட ஒன்று. இம்முனேற்ற தடுப்பினை வெற்றிகரமாக செய்து முடித்ததில் முக்கிய பாகம் வகித்தது ஆயிரத்து தொளாயிரத்து எழுபத்தேளில் ஆட்சிக்கு வந்த ஐக்கிய தேசிய கட்சி என்றே சொல்லமுடியும். கொழும்பில் பிழைக்க வந்த அல்லது கொழும்பில் வாழ்ந்த தமிழ் மக்களை அடித்தது போலத்தோன்றும். ஆனால் அங்கு இருந்த தமிழர்கள் பலரின் வியாபார நிலையங்கள் தாக்கப்பட்டதும் உற்பத்தி பொருட்கள் விற்பனையில் பெருத்த சரிவு வரும். அந்த சரிவு தமிழர்களை பொருளாதார வகையில் பெருமளவு தாக்கும், என்று திட்டமிட்டே தமிழ் வர்த்தகர்கள் தாக்கப்பட்டார்கள். இக்கலவரத்தில் அரச உத்தியோகத்தர்கள் பலர் தொழில் முறையில் மிகவும் பாதிக்கப்பட்டனர். ஒருவர் எனக்கு சொன்னார். அவர் அரச உத்தியோகம் பார்த்தவர். எழுபத்தேளில் அடிவாங்கி ஊருக்கு வந்து மீண்டும் கொழும்புக்கு சென்றாராம். கலவரம் நடைபெறமுன் அங்கு வேலைசெய்த அலுவலக உதவியாளன் எல்லா வேலைகளும் செய்வான். அதாவது அலுவலகத்தை கூட்டுதல், கோப்புகளை அடுக்கிவைத்தல் போன்ற இன்னும் பல. ஆனால் அடிவாங்கி, கப்பலில் ஓடி, வடக்குக்கு சென்று மீண்டும் கொழும்புக்கு வேலைக்கு வந்தால் இப்போது அவன் எதுவும் செய்யமாட்டன். நானே செய்யவேண்டும். அதுமட்டுமல்ல வேறு நெருக்கடிகளும் என்று சொன்னார். அவர் வேலையே வேண்டாம் என்று ஓய்வு பெற்றுவிட்டார். அதாவது சிங்களவரே இந்நாட்டில் பெரியவர்கள் என்பதன் குறியீடு இது. நீங்கள் பெரியவர்களாக இருக்கமுடியாது என்பதற்கான நடைமுறைச்சான்றுகள். எனவே தமிழர்கள் அரசியல் என்ற ஒன்றின்மூலம் எப்படி சின்னாபின்னப்படுத்தப்பட்டார்கள் என்பதற்காகவே இவற்றை கூறவேண்டியுள்ளது. பதவி, பட்டம், தங்கள் சுக வாழ்வு என்று செல்பவர்கள் ஒருநாளும் இது பற்றி கவலை கொள்ளமாட்டார்கள். அவர்களுக்கு அவர்கள வாழ்க்கை முக்கியம். எப்படியோ சமாளித்து வாழ்வார்கள். ஆனால் சாதாரண தமிழர்கள், அல்லது அரசியலில் எனக்கென்ன வேலை என்று நினைப்பவர்கள்தான் அதிகம் இவற்றால் பாதிக்கப்படுகின்றனர். காரணம் அரசியல் சுகம் காண்போர் இந்த சாதாரண மக்களை விலைகொடுப்பார்கள். அதுதான் மக்களாட்சி.
இனி இந்தியா தொடர்பாகவும் சில செய்திகளை பார்க்கவேண்டும். இந்தியா எமது அயல் நாடு. பெரிய மக்களாட்சி நாடு என்று சொல்லப்பட்டு, இந்தியாவை நம்பித்தான் அல்லது இந்தியாவினால் தான் எமக்கு விடிவு என்று ஒரு மாயை நிலையை உருவாக்கி எங்களை ஏமாற்றுகின்றார்கள். இது தொடர்பாக பலசெய்திகளை நாம் கேட்கின்றோம். இதிலும் ஒரு சிறிய செய்தியை சொல்லிவிட்டு நகரவிரும்புகின்றேன். இந்த செய்தியை சொன்னவரும் மக்கள் விடுதலை முன்னணியை சேர்ந்தவர். ஆனால் அவர் சிங்கள இனத்தை சேர்ந்தவர். இந்தியப்படை இலங்கைக்குள் அதாவது தமிழர் பகுதிக்குள் வருவதாக அறிவிக்கப்பட்டவுடன் அவர் எனக்கு சொன்னார். உண்மையில் அவருக்கு தமிழ் சரியாக வராது. எனக்கு சிங்களம் சுத்தமாக தெரியாது. ஆனால் சிங்களம், தமிழ், ஆங்கிலம் மூன்றும் கலந்து பேசும் வல்லமை உண்டு. அவர் சொன்னதை அப்படியே சொல்கின்றேன். “ மச்சாங் நோ சந்தோசங்க், நவ் ஜேஆர் சிலீப், எல்ரீரீ பைட் இன்டியா, ஜேஆர் ஓம கொந்தாய், நோகுட் தமிழ் பீபள்” அவர் சொல்லும் போது வெறுமனே வார்த்தைகளால் சொல்லாமல் செய்கை மூலமும் எனக்கு விளக்கினார். ஒரு சிங்களவர் பெற்றிருந்த அரசியல் அறிவு எம்மில் எத்தனை பேருக்கு இருந்தது. தமிழ் மக்கள் இப்படியெல்லாம் சிந்தித்தார்களா இல்லையே. அதேவேளை ஒரு இறமையுள்ள நாட்டுக்குள் இந்தியா வருவதை அன்று மக்கள் விடுதலை முன்னணியும் பலமாக எதிர்த்து. எனவே இந்தியா தொடர்பான எங்கள் தமிழ் மக்களின் கண்ணோட்டம், சிங்களவரின் கண்ணோட்டம், உலகத்தின் கண்ணோட்டம் எல்லாவற்றையும் நாம் சிந்திக்க வேண்டும். தேசியத்தலைவர் அவர்களின் கண்ணோட்டம் நான் சொல்லத்தேவை இல்லை. காரணம் அவர் அன்றே மக்களுக்கு அதை சொல்லிவிட்டார். இதற்கும் மேலாக இந்தியா ஈழத்தமிழர்களின் போராட்டத்தை எப்படிப்பார்கின்றது என்பதற்கு பல்வேறு செய்திகளை சொல்லமுடியும்.
இந்தியாவின் பிரதமராக இருந்த நேரு கூட இலங்கை தொடர்பாக கொண்டிருந்த எண்ணம் அது ஒரு தனி நாடு அந்நாட்டு மக்களை கட்டுப்படுத்தும் அதிகாரம் அந்த அரசுக்கு உண்டு என்பதுதான். அதற்கு மாற்றாக கண்ணதாசன் கவிதை எழுதியுள்ளாராம். இக்கவிதையை நான் தேடிப்பார்த்தேன் கிடைக்கவில்லை. ஆனால் கண்ணதாசன் விழாவில் பேசிய சுகிசிவம் என்பவர் சுட்டிக்காட்டுகின்றார். இதனைவிட கொளத்தூர் மணி என்பவர் ஈழம் வரலாறு இந்தியாவின் துரோகம் என்ற தலைப்பில் ஏறத்தாழ மூன்று மணி நேரம் உரையாற்றியுள்ளார். அந்த உரையில் பல்வேறு செய்திகளை ஆதாரத்துடன் முன்வைக்கின்றார். அதில் இந்தியாவின் ஈழத்தமிழர் தொடர்பான நிலைப்பாடுகள், இலங்கை தொடர்பான நிலைப்பாடுகள், ஈழத்தமிழ் விடுதலை அமைப்புகளை உருவாக்கியமை, இலங்கை இந்திய ஒப்பந்தம், இந்திய அமைதிப்படை, அதில் கடமை புரிந்த அதிகாரிகள் பின்னர் அவர்களால் கூறப்பட்ட செய்திகள், அவர்கள் எழுதிய புத்தகங்கள், அவை கூறும் செய்திகள், ஐநாமன்றம், அங்குள்ளோர் நிலை, அதிலும் இந்தியாவின் நிலைப்பாடு என தெளிவாக சொல்கின்றார். இது இணையத்தளத்தில் உண்டு. எனவே அதுபற்றி நான் எதுவும் எழுதவில்லை. ஆனால் ஈழத்தமிழர்களை தவிர சிங்களவர் உட்பட மற்ற எந்த ஒருவரும் இந்தியாவை நம்பவில்லை என்பது கசப்பான பெரிய உண்மை. நாம் பாகித்தான், பங்களாதேசு மக்களை சந்தித்தால் அவர்களும் இக்கருத்துகளை முன்வைப்பார்கள் காரணம் அவர்களும் இந்தியாவால் பாதிக்கப்பட்டவர்கள். எனவே முழுவதையும் தொகுத்து நோக்கின் ஈழத்தமிழர்களுக்காக போராட புறப்பட்ட அமைப்புகள் இந்தியாவால் வளர்க்கப்பட்டதாக சொல்லப்படுகின்றது. அப்படியாயின் இந்திய எந்த நோக்கத்தில் வளர்த்திருக்கும் என்று நாம் தெரிந்து கொள்ளவேண்டும், விளங்கிக் கொள்ளவேண்டும். பொதுவாக நாடுகளின் வெளிநாட்டுக்கொள்கைகள் மாற்றப்படுவதில்லை. அது நிரந்தரமாக கட்டமைக்கப்பட்டிருக்கும். சிலவேளைகளில் சிறிய மாற்றங்கள் செய்யப்படலாம். ஆட்சிக்கு வந்த அநேக சிங்கள தலைவர்கள் படித்தவர்கள். மேலும் சிங்களவரை பரம்பச் செய்து வலுப்படுத்தும் அதேவேளை தமிழரை பலவீனப்படுத்தவேண்டும் என்று நினைத்தவர்கள். இதுதான் தங்கள் ஆட்சியை தக்க வைக்கும் என்று முழுமையாக நம்பி தொழிற்பட்டவர்கள், தொழிற்படுபவர்கள். இலங்கையின் வெற்றிகரமான ஆட்சிக்கும், தமிழர்களை நலிவடையச் செய்யவும் இந்தியா அரசுகளை புத்திசாலித்தனமாக பயன்படுத்திக்கொண்டனர். நாங்கள் எங்களுக்கு கிடைத்த வாய்ப்புகளை பறிகொடுத்தோமே தவிர வெற்றிகரமாக பயன்படுத்தவில்லை என்றுதான் சொல்லமுடியும். இன்றும் எமக்குள் அடித்துக்கொள்ளும் இயல்பில் இருந்து நாம் மாறவே இல்லை. எம்மை நாம் பலவீனப்படுத்தும் தன்மையிலிருந்து மீளவேயில்லை. பின் எப்படி வெற்றியை சாதிப்பது.
இனி விடுதலை அமைப்புகளின் தோற்றம் தொடர்பான ஒரு அறிமுகம். உண்மையில் விடுதலை அமைப்புகள் தோன்றிய வரலாறுகள் தொடர்பான முழுவிபரங்களையும் சரியாக சொல்லக்கூடிய நினைவாற்றல் எனக்கு இல்லை. காரணம் அன்றைய காலகட்டத்தில் இப்படி ஒரு நாளைக்கு எழுதவேண்டும் என்று எனக்குத்தெரியாது. அதனால் எதையும் சேர்த்துவைக்கவில்லை. சரியாக சொல்லப்போனால் எழுபதுகளின் பிற்பகுதியும், எண்பதுகளின் முற்பகுதியும் விடுதலை அமைப்புகளின் அறிமுக காலம் எனலாம். அதேவேளை அன்றைய காலகட்டத்தில் காவல்துறை ஊருக்குள் நடமாடுவது அதிகம். எனவே எங்களுக்கு கிடைக்கும் புத்தகங்கள், துண்டுப்பிரசுரங்கள் என்பவற்றை வாசித்துவிட்டு எரிக்கவேண்டி இருக்கும். இருப்பினும் சில புத்தகங்களை எரிப்பதில்லை அவரை ஒரு பொலுத்தீன் பையினுள் இட்டு நிலத்துள் புதைத்து வைத்து தேவைப்படும் சந்தர்ப்பங்களில் எடுத்து வாசிப்பதும் உண்டு. எடுக்காமல் போனதும் உண்டு. இதனைவிட வானொலி மூலமும், வீடியோ நாடாக்கள் மூலம் தொலைக்காட்சிகளிலும் செய்திகள் எமக்கு வழங்கப்பட்டன.
அக்காலத்தில் எங்களுக்கு அல்லது எங்கள் மக்களுக்கு இருந்த அரசியல் அறிவு என்ன என்பதற்கு இதனை சொல்கின்றேன். ஒருநாள் காலை பாடசாலைக்கு போய்க்கொண்டிருந்த போது, அப்போதைய இளைஞர்கள் எம்மை தடுத்து இன்று பாடசாலை நடக்காது திரும்பிச் செல்லுங்கள் என்றார்கள். பள்ளிக்கு போகாவிடில் வாத்தியார் அடிப்பார், போனால் இவர்கள் அடிப்பார்கள் என்ன செய்வது ஒன்றும் புரியவில்லை. என்னுடன் வந்த என்சகபாடியின் வீடு அருகில்தான். அவன் ஓடிச்சென்று அவனுடைய அம்மாவை கூட்டி வந்தான். அப்போதுதான் அந்த இளைஞர்கள் சொன்னார்கள். சிவகுமாரன் என்ற ஒருவர் இறந்துவிட்டார். அதற்கான எழுச்சிதான் இது. அதனால்தான் பாடசாலைகள் நடைபெறாது. இதை நான் எழுதக்காரணம் எமக்கு எதுவும் தெரியாது. பள்ளி, வீடு, தோட்டம், விளையாட்டு என்பதே வாழ்வு. இதிலே இன்னொரு செய்தி என்சகபாடியின் அம்மாவுக்கும் எதுவும் விளங்கவில்லை. அவர் சொன்னார் பரவாயில்லை விடுங்கோ பிள்ளையள் பள்ளிக்குடம் போய் படிக்கட்டும். அவர்கள் சொன்னார்கள், நாங்கள் போகாவிட்டாலும் அடுத்த இடத்தில் விடமாட்டார்கள். அம்மா சொன்னா படிப்பை கெடுக்காமல் பிள்ளையளை பள்ளிக்கு போகவிடுங்கோ. அவர்கள் போகவிட்டார்கள் இருந்தாலும் அடுத்த இடத்தில் தடுத்தார்கள், திருப்பி அனுப்பினார்கள். வீட்டுக்கு திரும்பினோம். இங்கு விளங்கவேண்டிய முக்கிய ஒரு செய்தி. சிறு பிள்ளைகளான எமக்கு விளங்கவில்லை என்றால், எங்கள் பெற்றோருக்கும் சிவகுமாரனையோ அல்லது மாணவர் பேரவையையோ, தரப்படுத்தலையோ தெரியவில்லை. அந்த மக்களை தட்டி எழுப்பி அரசியலுக்குள் இழுத்துவந்தவர்கள் உண்மையில் ஆயுதப்போராட்ட வீரர்கள்தான்.
துண்டுப்பிரசுரங்கள் மூலமும் விடுதலை அமைப்புகள் தம்மை அறிமுகப்படுத்தின. ஒன்றல்ல பல விடுதலை அமைப்புகள் உருவாகியிருந்தன. இதில் தமிழ் ஈழவிடுதலை இயக்கம் தான் முதல் இயக்கம் என்று பாடுவார்கள். அது தொடர்பாக படங்களும் காட்டினார்கள். அந்த பாடல்
“ தமிழ் ஈழ விடுதலை இயக்கம்,
தமிழரின் விடுதலை முழக்கம்,
தங்கண்ணா தலைமையில் தொடக்கம்”
என்று போகும் என நினைக்கின்றேன் சரியாக நினைவிலில்லை. காலப்போக்கில் விடுதலை இயக்கங்கள் எண்ணிக்கையில் அதிகரித்தன. யார் இயக்கம், எது இயக்கம் என்று கண்டு பிடிப்பதே சிரமம் என்ற நிலை வந்தது. மக்கள் மத்தியில் பாரிய குழப்பமும் இருந்தது. எனது நண்பர்கள் கூட ஆளுக்கொரு இயக்கத்தில் இணைந்து இருந்தார்கள். நான் எந்த ஒரு இயக்கம் தொடர்பாகவும் சிந்திக்கவில்லை.
உண்மையில் ஈழத்தமிழர்கள் அரசியல் விழிப்புணர்வு இன்றி வாழ்ந்தமையும், அன்றைய காலகட்டத்தில் காவல்துறை இராணுவம் என்பன எம்மை துன்பப்படுத்தியதால் அவர்களுக்கு அடிவிழுவதும், அவர்கள் சுடப்படுவதும், அவர்களுக்கு எதிரான தாக்குதல்களும் எமக்கு பெரு மகிழ்வையும் உற்சாகத்தையும் கொடுத்ததால், விடுதலை அமைப்புகளுக்கு ஆதரவு பெருகியது. இதனால் விடுதலை அமைப்புகள் கட்டுப்பாடின்றி பெருகின. அதுவும் ஈழத்தமிழ் மக்களுக்கு சவாலாக அமைந்தது.
- பரமபுத்திரன்.
