புவி உயிர்கள் மட்டுமல்ல, உயிரற்ற பொருட்களும் நிறைந்துள்ள இடம். இது கடவுளால் படைக்கப்பட்டதோ இல்லை தானாக தோன்றியதோ என்ற வாதப்பிரதிவாதங்களை நிறுத்திவைத்துவிட்டு, சுயமாக சிந்தித்துப் பார்த்தால் பூமியானது ஆற்றல்மிக்கவனாக மனிதனைப்படைத்து, அவன் நிலைத்து வாழ தாவரங்கள், விலங்குகள், நுண்ணுயிர்கள் என்பவற்றையும் உருவாக்கி, நிலம், நீர், பிற வளங்களையும் தந்துள்ளது. ஆனாலும் இது மனிதனின் கீழ் மற்றவை கட்டுப்பட்டு வாழவேண்டும் என்று கருத்தல்ல. ஆனால் மனித ஆற்றல் அவற்றை கட்டுப்படுத்திவிட்டது. உண்மையில் மனிதனும் மற்ற உயிர்களும் ஒன்றுடன் ஒன்று இணைந்து இயற்கையை பேணி, அனுபவித்து வாழந்தால் புவி நிலைக்கும் உயிர்வாழ்வு சுகமாகும்.
தொடக்க கால வரலாற்றை நோக்கின் மனிதனுக்கு பசி தோன்றியது. பசி தீர்க்க உணவு தேவைப்பட்டது. உணவுண்டு பசி தீர்த்த மனிதனுக்கு வெற்று உடலுடன் இருப்பது நல்லதாக தெரியவில்லை. முழு உடலையும் மறைக்காவிடினும் முக்கிய சில பாகங்களை மூடிக்கொண்டான். பசி தீர்த்து, உடல் மறைத்து, இளைப்பாறிய மனிதன் மழை, வெயில், குளிர், காற்று, ஆபத்து விளைவிக்கும் உயிர்கள் என்பவற்றில் இருந்து தப்பிவிட பாதுகாப்பான இடம் ஒன்று தேவைப்பட்டது. ஆரம்பத்தில் இது பாரிய மரத்தின்கீழ், கற்குகைகளினுள் என்று காலம் கழிந்தது. தொடக்க காலத்தில் இயற்கையில் விளைந்த தாவர உணவுகளை உண்டு அல்லது விலங்குகளை வேட்டையாடி பசிபோக்கி நாட்களை நகர்த்தினான். இயற்கை உணவுகளிலும் ஆபத்தான உணவுகளை தவிர்த்து உயிர்வாழ உதவும் உணவுகளையும் கண்டுபிடித்து உண்டான். மக்கள் தொகை குறைவு. மனித தேவைகள் அதிகமில்லை. மகிழ்வான வாழ்வு. எங்கு செல்வானோ அங்கேயே தங்கலாம். நாட்களை ஆனந்தமாய் கொண்டாடலாம். தமக்கென சொந்தமாக ஒரு இடம் தேவைப்படவில்லை.
நாட்கள் செல்ல நன்னீர் கண்ட இடங்களில் பயிர் செய்ய ஆரம்பித்தான். மந்தை வளர்ப்பை விருத்தி செய்தான். நிரந்தரமாக தங்கி வாழும் வாழ்க்கையை ஆரம்பித்தான். நிரந்தரமாக வீடுகள் அமைத்து வாழத்தொடங்கினான். இந்த அடிப்படையில் உணவு, உடை, உறையுள் என்பவை மனிதவாழ்வின் அடிப்படைத்தேவைகள் என முடிவானது. அதிலிருந்து நிலம், நீர், மலை, கடல் என்பன மனிதனால் சொந்தம் கொண்டாட ஆரம்பிக்கப்பட்டன. எனக்கு உனக்கு என போட்டிபோட்டு, போரிட்டு உரிமைகள் நிர்ணயிக்கப்பட்டன. ஆனால் இன்று அடிப்படைத்தேவைகள் எவை என்று தெரியாத அளவிற்கு தேவைகள் பெருகிவிட்டன. கற்கால மனிதன் இன்று இலத்திரனியல் யுக மனிதனாக மாறிவிட்டான். அதனாலேதான் தேவைகள் பெருகின என்று சொல்லமுடியாது. காரணமின்றிய தேவைகளே எம்மத்தியில் பெருகியுள்ளன. சாள்ஸ் டாவின் எனும் விஞ்ஞானி கூர்ப்பு என்ற செய்தியை புவிக்குச் சொன்னார். கூர்ப்பு என்பது பரிணாமம் என்றும் குறிப்பிடப்படும். டாவினின் கூர்ப்புக்கொள்கைப்படி எந்த ஒரு உயிரும் மாற்றத்திற்கு உள்ளாகி வரும். இந்த மாற்றமானது உயிர்கள் புவியின் நிலைமைகளுக்கேற்ப தம்மை வளம் படுத்திகொண்டு வாழ உதவும். இதனை புவியில் தக்கன பிழைத்து வாழ அல்லவே மடிந்து போகும் என்று சொன்னார், இதையே இன்று எல்லோரும் மாற்றம் ஒன்றே நிலையானது என்று சாதிக்கிறார்கள்.
மாற்றம் நிலையானது என்பது சரியாக கொள்ளமுடியாது. மாற்றமானது அடுத்த படிநிலைக்கு நம்மை சரியாக நகர்த்திச் செல்லவேண்டும். அவ்வாறு நகர்த்திச் செல்வது என்பது நாம் முன்னேறியிருக்கவேண்டும். தமிழர்களாகிய நாம் தமிழ் மொழியை விட்டுவிட்டு நகர்ந்து சென்றால் அது மாற்றமல்ல. எங்கள் கலை கலாசாரத்தை மறந்து சென்றால் அதுவும் மாற்றமல்ல . பின்னே எது மாற்றம். எது எங்கள் தேவை. இப்போது சிந்திக்க ஆரம்பிப்போம்.
இன்று சுயசிந்தனை என்பது பெரும்பாலான மனிதர்களிடமிருந்து விடைபெற்று விட்டது. எல்லா மனிதர்களும் ஒரே நோக்கில் செல்லவும் ஒரேமாதிரி சிந்திக்கவும் பயிற்றுவிக்கப்படுகிறார்கள். இலத்திரனியல் உபகரணங்களின் வருகையின் பின் உலகமயமாக்கல் என்று கூறியபடி எல்லோர்க்கும் சமவாழ்வு கிடைக்கவேண்டுமென இந்தநிலை அரங்கேற்றப்படுகிறது. மக்களிடம் செல்லவேண்டிய கருத்துக்களை இலத்திரனியல் தொடர்பாடல் ஊடகங்கள் சுலபமாக பரப்புகின்றன. தொடர்பாடல் ஊடகங்களின் கருத்துத் திணிப்பே சரி, பிழை தொடர்பாக ஆராயாமல் மக்களை ஏற்றுக்கொள்ள தூண்டுகின்றன. வியாபார முதல்வர்கள் இதனை முன்னின்று செயற்படுத்துகின்றனர். மற்றவர்கள் செய்கிறார்கள் என்று நாமும் எதனையும் செய்துவிட துடிக்கிறோம். இந்தக் கருத்தினை தொடரமுன்பு ஒரு உதாரணம்.
ஆட்டுமந்தை அல்லது மாட்டுப்பட்டி ஒன்றைக் கருதினால் அது ஒரு தொகையான விலங்குகள் கூட்டமாக இருக்கும். இந்த விலங்குகளின் கூட்டத்தை ஒருவர் அல்லது இரண்டுபேர் சேர்ந்து வழிநடத்திவிட முடியும். அதாவது அந்த விலங்குகளை தங்கள் எண்ணத்திற்கு ஏற்பவும், விருப்பத்திற்கு ஏற்பவும் பழக்கப்படுத்தி, தங்கள் சொல்லுக்கு கட்டுப்பட்டு நடக்க வைப்பர். ஆக விலங்குகள் மேய்ப்பனுக்கு கட்டுப்பட்டு நடக்கும். தாமாக எதையும் செய்யாது. அவைகளுக்கு ஆற்றல் இல்லை என்று சொல்வது பொருந்தாது, அவற்றின் ஆற்றல்கள் மனிதர்களால் பயன்படுத்தப்படுகின்றது அல்லது பறிக்கப்பட்டுவிடுகிறது என்பதுதான் உண்மை. இன்று எங்களுக்கு தெரியாமல் நாமும் அந்த நிலையில் இருக்கின்றோம். காரணம் பணம் என்ற ஒன்று அறிமுகப்படுத்தப்பட்டு அது மிகவும் முக்கிய இடத்தை பிடித்துக்கொண்டதால், எது நடந்தாலும் பரவாயில்லை பணம் வேண்டும் என்ற மனநிலை எமக்கு ஊட்டப்பட்டுவிட்டது. பணம் இருந்தால் எதையும் சாதிக்கலாம் என்ற எண்ணம் மேலோங்கச் செய்யப்பட்டுவிட்டது. பணம் உழைக்க தொழில் ஒன்றுதான் முக்கியமானது என்று வழிகாட்டப்பட்டுவிட்டது. உழைப்புத்தான் எமது முக்கிய இலக்கு. உழைப்பின் பின்தான் எல்லாம் என்ற மாயத்தோற்றம் உருவாக்கப்பட்டுவிட்டது. அதேவேளை இன்றைய காலகட்டத்தில் தகவல் பரப்பல் அல்லது கருத்துருவாக்கமும் இணைந்து கொண்டுவிட்டது. வியாபார முதலாளிகள், முகவர்கள் மூலம் தொடர்ந்து ஒரே வகையான கருத்துக்கள் எம்மிடம் செறிவாக்கப்படுகின்றது. அதற்கு இன்றைய தகவல் தொழில் நுட்ப உலகம் மிகவும் துணை நிற்கின்றது. திரைப்பட நடிகர், பாடகர், துடுப்பாட்ட வீரர் போன்ற சமூக நட்சத்திரங்களை பயன்படுத்தி மக்களுக்கு செய்திகள் சொல்லப்படுகின்றது. பிழை ஒன்றை சரி என்று காட்டுவதும், சரி ஒன்றை பிழை என்று காட்டுவதும் மிகவும் துல்லியமாக நிறைவேற்றப்படுகின்றது. இப்படியாக ஒரேமாதிரியான சிந்தனை எல்லோரிடமும் விதைக்கப்படுவதால் இன்றைய மனிதர்கள் உச்சரிக்கப்பட்ட வார்த்தைகளை மீண்டும் மீண்டும் உச்சரிப்பதை காணலாம். அதாவது எல்லோரது பேச்சும், செயல்பாடுகளும் பெருமளவில் வேறுபடாமல் ஒன்றாகவே இருக்கும். அதேபோன்று மற்றவர்களையும் தங்கள் வழியில் நடக்க ஊக்கப்படுத்துகின்றனர். ஆனால் இந்த உலகில் வாழும் எந்த ஒரு தனி மனிதனதும் கையில் உள்ள ரேகை இன்னொருவருடன் ஒத்திருக்கமாட்டாது. அதனால்தான் ஒரு மனிதனை அடையாளம் காண கைரேகை பயன்படுகின்றது. இதனை தடயவியல் நிபுணர்கள் கண்டுபிடித்திருக்கின்றார்கள். ஆனால் ஒவ்வொரு தனிமனிதனின் விருப்பு, வெறுப்பு, வாழ்க்கை அனுபவம் என்பன வேறுபட்டவை என்பதை மனிதனால் விளங்கிக்கொள்ளமுடியவில்லை என்பதும் கவலைக்குரியதே. இதற்கு சில உதாரணங்கள் கூறமுடியும். புலம்பெயர்ந்து வாழும் தமிழர்களுடன் வாழ்வதால் அவர்களுடைய கருத்துக்களை கூறமுடியும்.
குழந்தைகளை காப்பகத்துக்கு அனுப்பினால் தான் பிள்ளை மற்றவர்களுடன் சேர்ந்து வாழும், விரும்பி பள்ளிக்கூடம் போகும், நன்றாகப்படிக்கும். இப்படி காரணவிளக்கத்துடன் கருத்துக்கள் பெற்றோர் தரப்பால் முன்வைக்கப்படுகின்றன. மறுபக்கத்தில் ஒழுங்காக பிள்ளை வரவேண்டும் அல்லது இங்கு இடம் கிடையாது. பிள்ளை வராவிட்டாலும் நீங்கள் ஒழுங்காக பணம் செலுத்த வேண்டும் என்ற விதிகள் காப்பகங்களால் முன்வைக்கப்படும். இப்போது சிந்திக்கலாம், எனது சுய சிந்தனை என்ன, பிள்ளையை முன்னேற்ற துணிந்துள்ளேனா பிறர் பேச்சில் மயங்கிவிட்டேனா என்று. எதிர்காலத்தில் வளமாக வாழவேண்டிய பிள்ளை, தன்னால் தீர்மானம் எடுக்க முடியா சூழலில், பெற்றோரை நம்பி இருக்கையில், நாம் அந்தப்பிள்ளைக்கு செய்வதை யோசித்துப்பாருங்கள். அப்பா, அம்மா, மற்றும் குடும்பத்துடன் சேர்ந்து மகிழ்ந்து வாழ பிள்ளை ஆசைப்பட, பணம் என்ற ஆசையும், கூட சேர்வோர்களின் எண்ணங்களும் எம்மை உந்தித்தள்ள நாம் செய்யும் செயல் சரியா? உண்மையாக பிள்ளைக்கு நன்மையா? என சிந்தித்தது உண்டா?
நான் பிள்ளையை வீட்டில் வைத்துதான் வளர்ப்பேன். பிள்ளை தனக்குரிய காலத்தில் தானாகவே படிக்கும். பிள்ளை அம்மா, அப்பா , சகோதரங்கள், மற்ற உறவுகளுடன் சேர்ந்து வாழவேண்டும் என்கின்ற சுய சிந்தனையாளர்களை இதில் சேர்க்கவேண்டாம். அவர்கள் தங்களைப்பற்றி தாமே தீர்மானித்து வாழ்பவர்கள் அவர்கள் இந்த வரையறைக்குள் வரமாட்டார்கள். அதேவேளை பல பெற்றோர்கள் தங்கள் பிள்ளைகளை நன்றாக வளர்த்துவிட்டோம். உயர்தொழில்களில் உட்காரவைத்துவிட்டோம். புவியில் வாழ்வதற்கு வழிகாட்டிவிட்டோம் என்று மகிழ்கின்றார்கள். ஆனால் பெற்றோர்களை தேட, அவர்களிடம் அன்பு காட்ட, கூடிவாழ கற்றுக்கொடுத்துள்ளார்களா என்பது தங்களை தாங்களே கேட்டுக்கொள்ளவேண்டிய கேள்வி. இந்தவேளையில் எங்களிடம் பரவியுள்ள திறமைகள் தொடர்பாகவும் சிறிது பார்க்கலாம்.
முதலில் ஒரு சிறிய கதையை படிப்போம். ஒரு சேக்கஸ் கூடாரத்திலிருந்து புலி ஒன்று வெளியே சென்றுவிட்டது. அந்தப்புலி மிகவும் புத்திசாலிப்புலி. இசைக்கு ஏற்றபடி உடலசைத்துவிளையாடி, மரப்பீடத்தில் ஏறி உட்கார்ந்து, விளையாட்டுகள் காட்டும் வகையில் பயிற்றுவிக்கப்பட்ட புலி. ஆனால் இப்போது புலி பற்றைக்காடு ஒன்றுக்குள் சென்று மறைந்து கொண்டது. மக்கள் பயந்து ஏங்கினர். புலியால் ஆபத்து வரப்போகிறது என்று தகவல் பரவியது. உடனே விரைந்து நடவடிக்கைகள் மேற்கொள்ளப்பட்டன. சிறப்பு பயிற்சி பெற்ற துப்பாக்கியால் சுடுபவர்கள், காடுகளில் வலைவீசி விலங்குகளை பிடிக்கும் பயிற்சிபெற்றோர், மயக்க மருந்து நிரப்பிய ஊசியை புலிமீது குறி பார்த்து அடிக்கும் வல்லமையுள்ளோர் . இப்படி பல்வேறு திறமையாளர்கள் புலிபிடிக்க வந்துவிட்டார்கள். புலியின் முதலாளிக்கு ஒரேகவலை. இதனை உயிருடன் பிடித்து விட்டால் தனக்கு தொடர்ந்து உதவக்கூடிய புலி. இந்த ஆரவாரங்களுக்கு மத்தியில் அங்கு புலியினை பராமரிப்பவன் வந்து சேர்ந்தான். அவனுக்கு மேல் சொல்லப்பட்ட எந்த திறமையும் இல்லை. ஆனால் புலியுடன் நன்கு பழக்கம் கொண்டவன். அதன் இயல்புகள் அறிந்தவன். அவன் சொன்னான். இவை எதுவும் தேவை இல்லை. வழமையாக புலி வினோதம் காட்ட பயன்படும் இசையும், புலி ஏறி விளையாடும் இருக்கையும் போதுமானது என்றான். எல்லோர் மனதிலும் இவன் வெறும் முட்டாள் என்ற எண்ணம். காரணம் எல்லோரும் பதறியடித்து உயர் தொழில் நுட்பங்களை பயன்படுத்தி செய்ய இருப்பதை இவன் எப்படி செய்வான் என்பதுதான் அவர்கள் கேள்வி. ஆனால் அவனோ இருக்கையை வைத்தான், இசையை போட்டான். புலி வந்தது. இருக்கையில் அமர்ந்தது. இசைக்கு ஏற்ப ஆடத்தொடங்கியது. எல்லாமே முடிவுக்கு வந்தது. இப்போது சிந்திப்பின் எமக்கு விளங்கும். அறிவியல் வளர்ச்சி உண்மையா அல்லது நாங்கள் சிந்திக்கும் திறனை இழக்கின்றோமா என்பது.
விஞ்ஞானம் வளர்ச்சி பெறலாம். தொழில் நுட்பம் உயர்ச்சி அடையலாம். அதன்மூலம் இயந்திரங்கள் உருவாக்கப்படலாம். இயந்திர மனிதர்கள் கண்டுபிடிக்கப்படலாம். இவை எல்லாம் மனிதனின் தொழில் வாய்ப்பை குறைக்குமே தவிர, வியாபார உலகம் மனிதனை விட்டுவிட்டு நகரும் வாய்ப்பைத்தராது. காரணம் சந்தை நுகர்வு, அல்லது பொருட்கொள்வனவு மனிதர்களால் மட்டுமே செய்யப்படக்கூடிய ஒன்று. எனவே மனிதர்கள் இன்றி இந்த வியாபார உலகம் இயங்க முடியாது. என்னதான் அதிகாரம் காட்டினாலும் மக்களை அரவணைத்தே அது செல்லவேண்டும் என்பதை ஒவ்வொரு மனிதனும் தெரிந்து கொள்ளவேண்டும்.
பயனற்ற எமது சொந்த தேவைகளை அதிகரிக்க செய்து, நாமும் உலகத்தரத்திற்கு உயர்கின்றோமென்று சொல்லிக்கொண்டு, தகவல்களுக்கு முக்கியத்துவம் கொடுத்து, எங்களைப்பற்றி சிந்திக்க தெரியாமல் அல்லது சிந்திக்க நேரமின்றி, அன்பு பாசம் என்ற வலையினுள் எம்மை இணைக்காது, ஒருவருக்கொருவர் உதவி , ஒருவர்மீது ஒருவர் அன்பு செலுத்தும் இயல்பை மறந்து, , குடும்பம், பிள்ளைகள், சுற்றம் என்பவற்றுக்கு முக்கியத்துமளிக்காது, எம்முடன் கூட இருப்பவருடன் பேச்சினை குறைத்து, இலத்திரனியல் ஊடகங்களில் மூழ்கி எமக்கு தெரியாத எங்கோ இருக்கும் ஒருவரை பெரிதாக எண்ணி நாட்களை நகர்த்தி எங்கள் இன்பவாழ்வை இழக்கின்றோம் என்பதுதான் உண்மை.
பரமபுத்திரன்
