விடுதலைக்கு விறகான ஒரு குடும்ப விருட்சம் – கப்டன் நெடுமாறன்

இந்தியர்களும் , இந்தியக்கூளிகளும் அம்மாவின் வீட்டிற்குள் அடிக்கடிப் பாய்வார்கள் – நெடுமாறனையும் , அவன் சகோதரர்களையும் தேடி ….

நெடுமாறன் அம்மாவின் ஏழாவது பிள்ளை ; அவன்தான் கடைசி.

“நெடுமாறன் இங்க வாறதில்லையா …. நேற்று வந்த எங்கட ஒரு ஆளையும் போட்டிட்டான் ….”

“அம்மாவில அன்பிருந்தா மோன் அடிக்கடி வீட்டை வருவான் தானே …..”

அம்மாவையும், அக்காவையும் அவர்கள் அடிக்கடி வந்து உறுக்கிப்பார்ப்பார்கள், அப்போதெல்லாம் அக்கா அவர்களுக்குச் சூடாகவே பதில் சொல்லி அனுப்புவாள். இது அம்மா கொடுத்து வளர்த்த உறுதி – துணிவு. ஆனால், அம்மா அமைதியானவள் – எல்லாவற்றையும் பார்த்துக்கொண்டு பேசாமலிருப்பாள். அவளது மனம் புழுங்கிக் கொண்டிருக்கும்.

வழமைபோல அன்றும் அவர்கள் வந்தார்கள். அம்மா வாசலில் இருந்தால். அருகில் அக்கா , வீட்டுக்குள்ளே அக்காவின் பிள்ளைகள். அவர்கள் படலையைத் திறந்து கொண்டு உள்ளே நுழைந்தார்கள்….

“நேற்று மாவிட்டபுரத்தில் உன்ரமகனைச் சுட்டுப்போட்டம் , உடம்பு இருக்கு வந்து எடு ….” ஒருவன் வெற்றிக் களிப்போடு உறுமினான். தலையில் இடி விழுந்தது போல இருந்தது அம்மாவுக்கு. அக்கா அதிர்ந்து போனாள். அக்காவின் பிள்ளைகள்…. அழுது குழறினார்கள். ஊர் அழுதது. ஆனால் அம்மா மெளனமாகவே இருந்தாள். அவளால் அழ முடிவதில்லை. அவள் அழமாட்டாள்; இழப்புக்களால் உறுதியான தாய்.

“எங்கட வீட்டில்தானே ஒரு ஆம்பிளையனையும் நீங்கள் இல்லாமல் செய்து போட்டியள்…. வந்தெடுக்கிறத்துக்கு இங்க ஆக்கள் இல்ல …..” கண்ணீரோடு ஆனால் கடுமையாக அக்கா கூறி முடித்தபோது , அவர்கள் போய் விட்டார்கள்.

அக்கா அம்மாவின் இரண்டாவது பிள்ளை. ஆறு ஆண் சகோதரர்களுக்கு ஒரு பெண் பிள்ளை.

நெடுமாறனைக் கட்டிலில் படுக்கவைத்திருந்தார்கள் – அருகில் கதிரையிலிருந்து தன்வீரமகனின் உடலை அம்மா கண்வெட்டாமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.

அவள் அழவில்லை. பிள்ளைகள் போராட்டத்தோடு கலந்தபோது , அவர்கள் பிணமாகத்தான் வருவார்கள் என்பதை , அம்மா தெரிந்திருந்தாள்.

11.08.1984 – சுன்னாகம் ஊரிலிருந்து மக்களைப் பிடித்துவந்து காவல் நிலையத்தினுள் அடைத்து – வாசல் கதவுடன் வெடிகுண்டை இணைத்துவிட்டு சிங்களப் படையினர் போய்விட்டனர்.

செய்தியை அறிந்த புலிகள் மக்களை மீட்பதற்காக அங்கு விரைந்தனர்.

சஞ்சீவியும் , நிக்கியும் இன்னும் சில தோழர்களும் , வாசல் கதவிற்குப் பின்னாலிருந்த வெடிகுண்டின் அபாயத்தை தெரிந்திருக்காத நிலையில் உள்ளே புகமுயன்றபோது அந்தத் துயரம் நிகழ்ந்தது. அந்தச் சம்பவத்தில் கொல்லப்பட்ட மக்களுடன் , சஞ்சீவியும் , நிக்கியும் வீரச்சாவை அணைத்துக் கொண்டண்டார்கள்.

சிதைந்து போன சஞ்சீவியின் உடலைச் சேர்த்து எடுத்து – ஒன்றாக்கி , அம்மாவிடம் கொண்டு வந்தனர் தோழர்கள். தனது செல்வங்களில் ஒன்றை அம்மா முதலில் இழந்து விட்டாள். அம்மா அழுதாள். அவளால் தாங்கிக் கொள்ள முடியவில்லை. அவன்தான் அம்மாவின் செல்லப் பிள்ளை. சஞ்சீவியின் அக்கா கதறினாள். உடன்பிறந்தவர்கள் , உறவினர்கள் , சுற்றத்தார் , தோழர்கள் எல்லோருமே துயரத் தாங்கிய விழிகளில் கண்ணீரோடு நின்றார்கள்.

1982 – 1983 காலங்களில் இயக்கத்தோடு தொடர்புகளை ஏற்படுத்தி , விடுதலைப்பணியை ஆற்றத் துவங்கினான் சஞ்சீவி.

ஒரு நாள் அம்மாவிடம் சொன்னான் : ” ஆறு ஆம்பிளையள் இருக்கிறமம்மா …. ஒரு ஆள் எண்டாலும் போராடப் போகலாம் தானே …. ” என்று. அம்மா ஏற்றுக்கொள்ள முடியாமலும் , ஆனால் மறுக்காமலும் சமாளித்துக் கொண்டாள்.

1983 – ஜூலை நிகழ்வுகளுக்குப் பின் இயக்கத்தில் முழுநேர உறுப்பினராக இணைந்து , புலிகளின் இரண்டாவது பயிற்சிப் பிரிவில் பயிற்றி பெற்றான்.

சஞ்சீவி , அம்மாவின் ஆறாவது பிள்ளை , நெடுமாறனுக்கு நேரே மூத்தவன். அண்ணனின் உடலைக் கண்ட போது , அண்ணன் மரணித்த அதே இலட்சியத்திற்காக தானும் போராடுவேன் என்ற உறுதியுடன் தான் , நெடுமாறன் போராடப் புறப்பட்டான்.

இயக்கத்தின் ஆறாவது பயிற்சிப் பிரிவில் பயிற்சியை முடித்த நெடுமாறன் , கடற்புலிகள் பிரிவில் சேர்க்கப்பட்டான். கடற்சண்டைகளுக்கான அடிப்படைப் பயிற்சிகளை வழங்குவதற்கென உருவாக்கப்பட்ட முதலாவது குழுவில் ஒருவனாக இருந்து – கடற்புலிகளின் முதலாவது பயிற்சிப் பிரிவில் – பயிற்சிகள் பெற்றான். சிங்களப்படைகளும் இந்தியப் படைகளுக்கும் எதிரான போர்களின் போது – பல முக்கிய சமர்களில் , ஒரு முன்னணிச் சண்டைக்காரனாக நெடுமாறன் இருந்திருக்கிறான்.

மயிலிட்டிப் பகுதியில் , இந்தியர்களும் அடிவருடிகளும் நிலைகொண்டிருந்த சுமார் பத்து முகாம்களுக்கு நடுவில் , அவன் புயலாக வீசினான். இந்தியப் படையினரையும் , அவர்களுக்குத் துணைபோய் தேசத்திற்குத் துரோகம் இழைத்தவர்களையும் அவனது துப்பாக்கி தண்டித்தது.

30.08.1989 அன்று மாவிட்டபுரத்தில் நடந்த ஒரு வெற்றிகரமான தாக்குதலின்போது கப்டன் நெடுமாறன் எம்மை பிரிந்தான்.

ஒ ருவர் அல்லது இருவர் போராளியாக இருக்கின்ற குடும்பங்களை நாம் பார்க்கின்றோம். எமது தேசத்தின் எல்லா இடங்களிலும் , இவ்வாறான குடும்பங்களை நாம் பார்க்க முடியும். ஆனால் , ஒரு குடும்பமே போராளிகளாக நிற்கிற நிகழ்வுகளை , சில இடங்களில் மட்டுமே நாம் காணமுடியும். அவ்வாறான குடும்பங்களில் ஒன்றுதான் அம்மாவின் குடும்பம். அம்மா , தன் பிள்ளைகளுக்கு தாய்ப்பாலோடு வீரத்தையும் , துணிவையும் ஊட்டித்தான் வளர்த்திருக்கிறாள். தேசப்பற்றையும் , விடுதலை உணர்வையும் அவர்களுக்கு அம்மா கொடுத்தாள். ஆனாலும் எல்லாத் தாய்மாருக்கும் இருக்கும் இயல்பைப் போலவே , சஞ்சீவியும் , நெடுமாறனும் போராடப் புறப்பட்டபோது , அம்மாவின் மனம் கவலை கொண்டது. அழுதும் கூட இருக்கிறாள். ஆனால் அம்மா தடுக்கவில்லை. திரும்பி வாங்கோ என்று கேட்கவில்லை.

சோதி அண்ணன் , அம்மாவின் மூன்றாவது பிள்ளை. இந்தியப்படை வளைத்து நின்ற நாட்களில் புலிகளின் தகவல் தொடர்பாளராகச் செயற்பட்டார். யாழ்ப்பாணத்திலிருந்து வன்னிப் பகுதிக்குச் சென்று வந்து – புலிகளுக்கிடையில் முக்கியமான தகல்வல்களைப் பரிமாறினார்.

புலிகளின் உற்ற துணையாக நின்று இவர் செயற்படுகின்றார் என்பது , துரோகிகளுக்குத் தெரிந்திருந்தது. இந்த விடயம் அவர்களுக்குத் தெரியும் என்பது சோதி அண்ணனுக்கும் தெரிந்திருந்தது. ஆனாலும் , அவர் துணிவோடு இயங்கினார்.