தமிழினப் படுகொலை நாள்.மே 18. இந்த நாளில், நம்மிடம் இருக்கும் துயர் வலிமைபெறவேண்டும்.
தமிழர்களின் ஆயுத விடுதலைப் போராட்டம் மே-18ஆம் நாள் முள்ளிவாய்க்காலில், அதற்கு முன்னதான பல்லாயிரக்கணக்கான அப்பாவி உயிர்களின் காவெடுப்புகளுடன் முடிவுக்கு வந்தது.
தமிழர்கள் மீது கட்டவிழ்க்கப்பட்ட வன்துயரங்கள் ஊடாகப் பயணித்த காலம் 15வது ஆண்டுகளைக் கடக்கப்போகின்றது. முள்ளிவாய்க்காலில் மூர்ச்சையாகிப் போனவைகளுக்கு எந்தப் பெறுமதியையும் தராத உலகம் நம்மை வெறுங்கையோடு பார்த்துக் கொண்டு மட்டுமே இருக்கின்றது. இந்த அலைந்துழல்வு வாழ்க்கைப் பாகத்தில் நம்மிடம் எஞ்சியிருப்பதெல்லாம் எம் மீது திணிக்கப்பட்ட வன்கொடுமைகளின் நினைவுகள் மட்டும்தான்.
முள்ளிவாய்க்கால் பறித்துக் கொண்டவைகளிலிருந்து மிச்சமாய் இருக்கும் அந்த நினைவுகளையாவது நாம் இறுகப் பற்றிக் கொள்ள முயற்சிக்கின்றோம். இழந்தவைகளும் அதன் துயரவலிகளும் அந்த நினைவுகளால் ஒத்தடம் பெறுவதை உணர்கின்றோம்.
ஆறாத வடுவாகி நிற்கும் முள்ளிவாய்க்கால் இனப்படுகொலை ஒன்றரை இலட்சத்திற்கு மேற்பட்ட தமிழ் உயிர்களைத் தின்றது. ஐ.நாவினுடைய கணிப்பாக 40 ஆயிரம் உறுதிப்படுத்தப்பட்டுள்ளது. களத்தில் நின்ற தமிழர்களுக்குத் தெரியும் எத்தனை ஆயிரம் கொலைகள் சமநேரத்தில் நிகழ்ந்தனவென்று. தாயின் கருவில் இருந்த சிசு தொடக்கம், நாளை கட்டையேறத் தயாராயிருந்த மூதியோர் வரைக்கும் கண்மூடித்தனமாகக் கொன்றொழித்தவர்கள் வெற்றியைக் கொண்டாடுகையில், நாம் ஒரு துளிக் கண்ணீரை மட்டுமே காணிக்கையாக்கி நிற்கிறோம். இந்தக் காயங்களை சொற்களுக்குள்அடக்கி விடமுடியாது. நம் அவலத்திற்கு மொழியில்லை.
அதனால்தான் அது இன்னமும் மௌனித்தே கிடக்கின்றது. இந்த நாள்களில், நம்மிடம் இருக்கும் துயர் வலிமைபெறவேண்டும். முள்ளிவாய்க்கால் தந்த துயர நினைவுகளை நினந்துருகுதல் அந்த வலிமையைத் தரும் கணங்களாக இருக்கும். முள்ளிவாய்க்காலில் மரணித்த அனைத்து மக்களின் மரணப் பெறுமதியையும் கனதியாக்கி சனநாயக வழியில் தொடர்ந்து போராடுவோம்.
இந்த நாட்களில் மௌனித்த ஆன்மாக்கள் மேன்மை பெறட்டும். நமக்கு வலிமை தரட்டும்.
“புலிகளின் தாகம் தமிழீழ தாயகம்”
