எல்லாமே சகஜம் என கடந்து போக முடியவில்லை எம்மால். என்ன நடக்கின்றது எனப் புரிந்து கொள்வதற்கிடையில் அடுத்தது நடந்து விடுகிறது. என்ன நடந்து கொண்டிருக்கிறது எமது சமூகத்துக்கு?
சமூகம் குறித்தும் கருத்துக்கூற நான் யோக்கியமானவனா? என்பதற்கப்பால், சமூகத்தின் மீது விருப்புக் கொண்டவனாகவும் வெறுப்புக் கொண்டவனாகவும் எதையோ உதிர்த்து விட முனைகிறது மனது.
யாழ்ப்பாணத்தில் பிறந்த நாள் கொண்டாடக் கடலில் இறங்கிப் பிறந்த நாளை இறந்த நாளாக மாற்றிக் கொண்ட வனையும், மற்றைய தம்பிமாரையும் நினைக்க மனம் அமுக்கம் தாங்காது வெடிக்க விளைகிறது.
என்ன சொல்வதென்றே தெரியவில்லை முதலில் என் தம்பிகளின் ஆத்மா சாந்தியடைய பிரார்த்தித்து நகருகிறேன்.
இத்தகைய நிகழ்வுகளுக்கு யார் பொறுப்பு கூற வேண்டும்? பெற்றோர், ஆசிரியர்கள், உறவினர்கள், பாடசாலைச் சமூகம், சமூகம், புத்திஜீவிகள், சமூக ஆர்வலர்கள் மற்றும் சட்டம் பேசும் வல்லுனர்கள் என எல் லோருமே பொறுப்புக் கூறக் கடமைப்பட்டிருக்கிறோம்.
அதாவது ஒரு தசாப்த காலத்துக்கு முன்னம் கூட இவ்வாறான நிகழ்வுகள் நடந்தேறவில்லை…சாவுகள் நடந்தேறின. ஆனால் காரண காரியங்களாக அவை நடந்தேறின.
ஆனால் எமனுக்கு ஆடம்பரம் பரிசாக எம்மவரது உயிர்களைப் பறி கொடுக்கவில்லை இது போன்று.அந்தக் காலத்து அனுபவங்கள்முன்னரெல்லாம் நாம் வீ ட்டில் பெரியவர்களை மதிக்கவில்லை என்றால் ஓட ஒட அடி விழும்,
நன்றாக ஞாபகம் இருக்கிறது எனக்கு.தரம் 10 படிக்கையில் மாபிள் விளையாடும் போது ஒரு அண்ணாவை தரக்குறைவாக பேசியதை அவதானித்த என் அப்பா வயலுக்கு தண்ணீர் இறைக்கும் இயந்திரத்தை ‘ஸ்ராட்’ பண்ணுகுற கயித்தினால் நான் ஓட ஓட என்னை ஊருக்குள் கலைத்துக் கலைத்து அடித்தார்.
அது அப்போது வலித்தது. இப்போது இனிக்கிறது.மாலை 6 மணியென்றால் லாம்புகளுக்கு எண்ணை விட்டு சிமிலிகள் துடைத்து மண்ணெண்ணை விட்டு படிக்க அமர வேண்டும்.
இடையில் தூங்கி விழுந்தால் முதுகில் விழும்.வெள்ளியென்றால் தேவாரம் பாடமாக்கிக் கொண்டு கோவிலுக்குச் செல்ல வேண்டும்; இல்லையென்றால் ஊர் அண்ணாமார் அடிப்பாங்கள்.
ரியூசனுக்கு போகவில்லையெண்டால் வாத்தி அடிப்பார்.பாடசாலையில் குழப்படி என்றால் வாத்தியார் அடிச்சு, பிறகு பகுதித் தலைவர் அடிச்சு, பிறகு அதிபர் அடித்த பிறகு தான் எனக்கான தண்டனை நிறைவுக்கு வரும் ,
அதோடு பாரதூரமான குழப்படிகள் என்றால் தகவல் வீட்டுக்கும் பாரப்படுத்தப்பட தண்டனைகள் அதியுச்சமாகும்.இவ்வாறு பல சம்பவங்களை அடிக்கிக்கொண்டே போகலாம்.
நாமெல்லாம் தலைகீழாக மாறி விட்டோம்அப்போது மின்சாரம் இல்லை, இருக்கவில்லை. வெளிச்சம் வாழ்க்கைக்கு அதிகமாக கிடைத்தது. அப்போது வசதி வாய்ப்புக்கள் குறைவாய் இருந்தன; வாழ்க்கை நன்றாய் இருந்தது.
அப்போது பணம் அதிகமாய் இருந்ததில்லை ஆனால் மனங்கள் நிறைந்திருந்தன.அப்போது கட்டிடங்கள் அதிகமாயிருக்கவில்லை. ஆனால் மனம் கல்லாயிருக்கவில்லை.
அப்போது அப்பா அம்மா பிள்ளைகளின் அம்மாவாகவே இருந்தார்கள். இப்போது?அப்போது வாத்தி கையில் பிரம் பிருந்தது; இப்போது மனித உரிமைச் சபையில் வழக்கிருக்கிறது.
அப்போது மாணவர்களை ஆசிரியர்கள் தண்டித்தார்கள்; இப்போது ஆசிரியர்களை மாணவர்கள் தண்டிக்கிறார்கள்.
அப்போது நாட்டில் சண்டை நடந்தது.மனதில் சமாதானம் இருந்தது அப்போது குடும்பத் தலைவர்கள் மட்டுமே வேலைக்கு போனார்கள், குடும்பத்தில் பிள்ளைகளின் எண்ணிக்கைக்கு குறைவேயிருக்கவில்லை,
பணச்சுமை வரவேயில்லை, இப்போது இருவரும் வேலைக்கு போகிறார்கள்… ஆனால்.? அப்போது நாட்டில் சட்டங்கள் இருந்தன, மக்களை நல்வழிப்படுத்த; இப்போதும் சட்டங்கள் இருக்கின்றன, நல்வழிப்படுத்துவோரை ஒரு வழிப்படுத்த.
அப்போது கோவில்கள் இருந்தன. சமய சமூகங்களை நல்வழிப்படுத்த. இப்போது கோவில்கள் எல்லாம் பணம் விளைவிக்கும், கொள்ளயடிக்கும், தொழிற்சாலைகளாக.
அப்போதும் போதைகள் இருந்திருக்கின்றன. அதை நுகர நுகர்வோர் மட்டுப்படுத்தப்பட்டிடுந்தனர். இப்போது ஊருக்கென்று பாடசாலை இருக்கிறதோ இல்லையோ ஊருக்கு 2 மதுபானச் சாலைகள் உள்ளன.
விலைக் கட்டுப்பாடும் இல்லை; நுகர்வோர் கட்டுப்பாடுமில்லை.அப்போதும் குடிகாரர்கள் இருந்தார்கள்; குடிகாரர்களிடம் மாணவர்கள் அடிவாங்கினார்கள். இப்போது மாணவக்குடிகாரர்களிடம் குடிமக்கள் அடி வாங்குகிறார்கள்.
அப்போதும் திருவிழாக்கள், கச்சேரிகள், விருந்துகள் என்று கேளிக்கைகள் நடைபெற்றன தான் அளவோடு; இப்போது விருந்து என்றாலே மதுபானப் பாவனையாகி விட்டது.
இவ்வாறு கட்டிக்காக்கப்பட்ட நல்ல தேசமொன்று எனது கண்முன்னாலேயே நாசமாய் போவதை சீரணித்துக் கொள்ள முடியாதவனாக நான் மட்டுமல்ல குடாவின் ஒவ்வொறு குடிமகனும் கடந்து போய்க் கொண்டிருக்கிறான்.
எனது மனக் குமுறலுக்கு ஒரு கணம் காது கொடுப்பீர்களா? பெற்றோரே ….மகனுக்கு கல்வியைக் கொடுங்கள், கல்விக்காகக் காசைக் கண்டபடி இறைக்காதீர்கள்.
இளமையிலும் கல்வியிலும் கொஞ்சம் வறுமை காட்டுங்கள். நீங்கள் பணக்காரக் குடும்பமாக இருக்கலாம், செயற்கையாக வறுமை காட்டுங்கள்.
அவ்வையார் சொன்னார் “கொடிது கொடிது இளமையில் வறுமை” அது சரி அவர் சொன்னது, உழைத்துத் தனது குடும்பத்தைப் பராமரிக்க எண்ணும் இளைஞனுக்கு இளமையில் வறுமை கொடிது…
ஆனால் நமது குடா நாட்டுப் பெற்றோர், சும்மா சுத்தி திரியும் பிள்ளைகளுக்கும் வாரி இறைக்கிறார்கள், படிப்பவனுக்கு எதற்கு மோட்டார் சைக்கிள்?, வீட்டில் மோட்டார்க் சைக்கிள் இருக்கட்டும், மகனை சைக்கிளில் அனுப்பு படிக்க.
இப்போது என் சமூகத்துக்கு அவ்வையாரின் வாக்குப் பொய்த்துப் போகிறது.இளமையில் வறுமை காட்டுங்கள் உங்கள் குழந்தைகளுக்கு.
இப்போது தாய், தகப்பன் எல் லாரும் பிள்ளைகளைப் பாடசாலைக்கு பிரத்தியேக வகுப்புக்களுக்கு என சிரமங்கள் மத்தியில் கூட்டிச் செல்கிறார்கள் ஆனால் எல்லோருமே சிறந்த சித்தியை பெறுகிறார்களா? இல்லையே.
ஒரு கதை . நடிகர் ஜாக்கிசான் தன் சொத்து எல்லாவற்றையும் வறிய மாணவர்களுக்கு எழுதி வைத்து விட்டார், ஏனென்றால் நான் சிரமப்பட்டு முன்னுக்கு வந்த மாதிரியே என் மகனும் வளரட்டும் ,
அவனுக்கு வாழ்க்கையின் சிரமங்கள் புரியட்டும் என்பதற்காக என் பணத்தில் அவன் ஊதாரியாக வேண்டாம் என்பதற்காக.
ஆனால் சமூகமோ ஓடுகிறது ஓடி ஓடி உழைக்கிறது; சொத்துச் சேர்க்கிறது.நகை சேர்க்கிறது அதைத் தாங்கள் அனுபவிக்காமல் சேர்த்துச் சேர்த்து மக்களுக்குச் சீதனமாகக் கொடுக்க அந்தச்சொத்து மேலும் உருண்டு திரண்டு அவர்களும் சேர்க்கிறார்கள்.
இதனால் சொத்து திரளடைந்து கொண்டு போகிறதே தவிர, அது எமது நாட்டின் பொருளாதார வளர்ச்சிக்கு எந்த வகி பங்கினையும் ஏற்படுத்துவதில்லை.
எமது சமூகம் எங்கு போகிறது; ஓடுகிறது என எனக்கு புரியாத வியப்பாக இருப்பது போலத் தான் உங்களுக்கும் இருக்கும்.
என் தம்பிமார்களின் இறப்புக்கு என்னுடைய மனக்குமுறலோடு எனது சமூகத்தின் மீதான குமுறலையும் வெளிப்படுத்த முனைந்தேன். ஏதும் தவறிருந்தால் மன்னிக்கவும்
படிப்பதற்கும், கலை பயில்வதற்கும் ஒழுக்க்ம் போதிப்பதற்கும் தந்தையும், குருவும் தண்டிப்பதை எப்போது மனித உரிமை மீறல் என்று நம்மவர்கள் கூவத் தொடங்கினார்களோ அன்றிலிருந்து எல்லாம் தலை கீழ் தான்.
