தங்கையை கண்முன்னே பறிகொடுத்த அண்ணன்
2009 வைகாசி 12 ஆம் நாள் சர்வதேசமே எங்கள் இருப்பை உறுதிப்படுத்த முடியாது தவித்து கொண்டிருந்த நாட்களில் ஒன்று. பல வல்லரசுகள் எம்மை ஒன்றிணைந்து அழித்தொழித்த நாட்களில் ஒன்று. வழமை போலவே அந்த இரவும் எமக்கு விடிந்து போனது. செல்லும் ரவையும் விமானமும் எங்கள் தலைகளை குறி வைத்து பாய்ந்து வந்து கொண்டிருந்த ஒரு காலை.
இதில ஒன்றை வெட்டுங்க அவடத்தில ஒன்றை வெட்டுங்க ” I ” வடிவ பதுங்குகுழிகளை அமைக்கும் தீவிர முயற்சியில் நாம் எமக்கான தந்தையின் கட்டளைகள் இவை அதையும் தாண்டி அம்மாவின் குரல் ஒலிக்கிறது. “எல்லோரும் சாப்பிடுவம் வாங்கோ”… கிடந்த அரிசியில் கிடைத்த உப்பை இட்டு காச்சப்பட்ட கஞ்சி ஒரு குவளை எமக்கு தருகிறார் அம்மா
அதை குடிக்க முதல் உயிர் பிரியும் அபாயம் தலை தூக்கி நடந்தால் பதுங்கி சுடும் குறியாளர்களின் தாக்குதல் நிட்சயமாக எம்முயிரை பறிக்கும் இத்தனைக்கும் மத்தியிலும் தொடர்கிறது எங்கள் உயிர் காக்கும் அந்த பதுங்கு குழி வெட்டும் பணி
அப்போது தான் அந்த குரல் அண்ணா தூதுவளை சம்பல் தாறதா…? எப்பிடி அதை தயார் செய்தாள் என்பது யாரும் அறியாதது. ஆனால் அங்கே பற்றைக்குள் படர்ந்திருந்த தூதுவளையில் உப்பிட்டு தரமான சம்பல் ஒன்றை செய்திருந்தாள் சிறிய தந்தையின் மகள் அதை தொட்டு கொண்டு கஞ்சியை குடித்த போது உண்மையில் அந்த நேர மரண அச்சம் கூட காணாமல் போயிருந்தது.
எப்பிடி அது அவளால் முடிந்தது? சாவுக்கான மணித்துளி எண்ணப்பட்டு கொண்டிருந்த போதும் கஞ்சிக்கு சுவையாக அதை தயார் செய்ய அவளுக்கு எப்படி எண்ணம் வந்தது யாரும் அறியா நியம். பல வேளைகள் உண்ணாதிருந்த எமக்கு அது உண்மையில் அமிர்தமே…
அன்றைய பொழுதி சாய்ந்து இருள் சூழ்ந்த அந்த மணிப்பொழுது கேட்டுக் கொண்டிருந்த அல்லது பாய்ந்து வந்து கொண்டிருந்த உயிர் குடிக்கும் இரும்புத்துண்டுகளின் வரவில் சிறு ஓய்வு… பத்து பதினைந்து நிமிடங்கள் அது நீடித்திருக்கும். அதுவே எங்கள் மேல் விழப்போகும் சாவுக்கான குறியீடு என்று புரியவில்லை எமக்கு. சிறிது நேரம் விழி அயர்ந்து போனோம்
எங்கள் இருப்பிடத்துக்கு மேல் “வண்டு ” என்று எம்மால் குறியிடப்படும் வேவு விமானம் (beech craft ) இரைகிறது என் மனது நடக்க இருக்கும் அசம்பாவிதத்தை உணராமல் இல்லை தூங்கிய அனைவரையும் எழுந்து பாதுகாப்பு தேட சொல்லி உத்தரவிடுகிறேன் அனைவரும் தம்மால் முடிந்த பாதுகாப்பு நிலையான குப்பற படுத்து கொள்கிறனர். ஆனால் சிங்களத்தின் முல்லைத்தீவு பிரதான ஆட்லறித்தளத்தில் இருந்து எம் பெயர் குறித்து ஏவப்படுகிறது அந்த எறிகணை.
எம் இருப்பிட் தாண்டி ஐந்து மீற்றர் தூரம் மரம் ஒன்று சிதறிப்போகிறது.
அத்தோடு அங்கே படுத்திருந்த அனைவர் உடல்களையும் சிதறல்கள் கீறி சென்றன. அங்கே ஒரு இரத்த வெள்ளம் உருவாகியது. அனைவரும் காயமடைந்திருந்தார்கள் என்னையும் ஒரு சகோதரனையும் தவிர. காயத்துக்கு கட்டு போட முடியவில்லை யாருமே யாரையும் பார்க்க முடியவில்லை அந்த அளவுக்கு அந்த இடம் முழுவதும் புகை சூழ்ந்திருந்தது.
அழுகுரல்கள் வானளவு எழுந்தது. ஆனால் அந்த குரல்கள் எந்த வல்லரசுக்கும் கேட்கவே இல்லை… தொடர்ந்து கொண்டிருந்தது அந்த இடத்தை துடைத்தழிப்பதற்கான தாக்குதல்கள் …. அப்போது தான் அண்ணா……. அந்த குரல் தேய்ந்து கொண்டிருந்தது.. அவள் மடிந்து போனாள். என் தங்கை என் கண்முன்னே வீழ்ந்து போனாள்
தங்கையை கண்முன்னே பறிகொடுத்த அண்ணன் மனசு தொலைக்குமா…? தொடர் -04 கவிமகன்.
