“அரசன் எவ்வழி குடிகள் அவ்வழி” என்பது தமிழரின் முதுமொழி. முதுமொழிகள் என்பவை அனுபவத்தால் சொல்லப்பட்டவை. எனவே அவற்றை இலகுவில் புறம்தள்ளிவிட்டு செல்லமுடியாது. இக்கருத்தின்படி அரசன் காட்டும் வழியிலேயே குடிகளும் தங்கள் வாழ்க்கை பயணத்தை தொடருவர். அதன் பின்பு ஈழத்து போராட்ட காலத்தில் “ஒரு தலைவன் வரவுக்காய் காத்திருந்தோம் எங்கள் தலைவன் பிறந்தான்” என்ற பாடல் வந்தது. இதற்கு முன்பு இப்படியான ஒரு பாடல் எங்களிடம் இல்லை. இது தேசியத்தலைவர் பிரபாகரன் பற்றிய பாடல். முதலில் சொல்லிய அனுபவ மொழியும், பின்னர் சொல்லப்பட்ட பாடலும் எமக்கு எவ்வாறு பாடம் கற்பித்தது என்பதையும் நாம் ஒருமுறை சிந்திப்போம்.
ஈழத்தமிழர்களிடம் விடுதலை பெற்ற, சுயநிர்ணய உரிமையுள்ள ஒரு வாழ்க்கையை தங்கள் மண்ணில் வாழவேண்டும் என்ற எண்ணம் எப்போதும் மேலோங்கி இருந்திருக்கிறது. ஆனாலும் ஈழத்தமிழர்களும் தங்களுக்குள் அடிமை, குடிமை என்று சாதிய அடிப்படையில் மக்களை தரம் பிரித்து வைத்திருந்துள்ளனர். மனிதர்கள் ஒருவரை ஒருவர் அடக்கிவைப்பதில் இன்பம் காண்பது புவியில் வழமையாக உள்ளது. இந்த சாதிய அமைப்பிலும் சாதி உயர்வின் அடிப்படையில் ஒரு சாதி இன்னொரு சாதியை அடக்கியது. இதிலுள்ள வேதனையான செய்தி என்னவென்றால் உயர் சாதிக்காரன் தாழ்ந்த சாதிக்காரன் எல்லோரையும் தன்னிலும் தகுதி குறைந்தவர்கள் என்று நம்பவைத்தான். அவர்களும் அதனை சிரமேற்கொண்டு நடந்துள்ளனர். இதற்குமேல் ஒவ்வொரு சாதிக்காரனும் தனக்கு கீழ் இருந்த சாதிகளை அடக்க ஆரம்பித்தான். கீழ் சாதிக்காரர்கள் எல்லோரும் ஒன்றிணைந்தால் மேல்சாதி என்று ஒரு வகுப்பு நிலைத்திருக்காது என்ற எண்ணக்கரு இவர்களுக்கு ஏன் புரியவில்லை, அல்லது இதை புரிந்தாலும் தனக்கு கீழ் ஒரு சாதியை அடக்கினால் போதும் என்று வாழ்ந்திருப்பார்களோ தெரியவில்லை. ஆனால் விடுதலைப்புலிகளின் வரவின் பின் சாதியப்பிரிப்பு மருவி சென்றது என்று சொல்லமுடியும். ஆனால் இன்று மீண்டும் சாதியம் தலை தூக்க தொடங்கிவிட்டது. எனவே அரசியலுக்கும், இந்த சாதி முறைகளுக்கும் கிட்டிய தொடர்பு உண்டு என்று சிந்திக்க இடமுண்டு. பழையவற்றை கழித்து புதிய சிந்தனைக்குள் எங்களை தள்ளிக்கொள்ளுதல் மிகவும் முக்கியம். ஆனால் பழைய சம்பவங்கள் தரும் படிப்பினைகளை கவனமாக கையாண்டு அதில் தோல்விக்கு இட்டுச் செல்பவற்றை விலக்கி, எங்களை வெற்றிக்கு அழைத்துச்செல்லக்கூடிய நல்ல, சரியான அனுபவங்களை எங்களுடன் சேர்த்துக்கொள்ளவேண்டும். ஈழம் நோக்கி படையெடுத்த அந்நியர்கள் அதிலும் குறிப்பாக ஆங்கிலேயர்கள் கண்டறிந்த, பயன்படுத்திய சித்தாந்தமே இதுதான்.
பிரித்தாளும் கலையில் வல்லவர்கள் பிரித்தானியர்கள் என்று பேச்சுவழக்கில் சொல்வார்கள். அது உண்மையல்ல. உண்மையில் பிரித்தாளும் தந்திரத்தை விதைத்தவர்களே இந்தியர்களும், தமிழர்களும்தான் என்பதை தெரிந்து கொள்ளல்வேண்டும். இந்த விபரம் மகாபாரதம், இராமாயணம் படிப்போர்க்கு அல்லது படித்தோருக்கு நன்கு விளங்கும். உண்மையில் ஈழம் எனப்படும் நாட்டில் சைவர்கள்தான் வாழ்ந்திருக்கின்றார்கள். அதற்கு அங்கிருக்கும் பழைய ஈச்சரங்களே சாட்சி. அந்த சைவர்களில் ஒருவனும், சிவபிரான்மீது மிகுந்த பக்தி உடையவனும், தாயிடத்து பேரன்புகொண்டவனும், சிறந்த அரசனும் ஆகிய இராவணன் மிகவும் பாதகனாக காட்டப்படும் காப்பியம் இராமாயணம். அந்த இராமாயணத்தில் இலங்காபுரிக்குள் பிரவேசித்த இராமன் தீட்டிய பிரதான திட்டமே இராவணன் கூட்டத்தை பிரித்தல். அந்த அடிப்படையில் இராவணன் கூட்டத்தில் ஒருவனைத்தேடி அவன் தம்பி வீடணனை கண்டுபிடித்து அவனுக்கு அரசமுடி சூடும் ஆசைகாட்டி, அவர்களுக்குள் பிரிவினையை விதைத்து, இராமன் தனது வெற்றியை நிலைநாட்டுகிறான். இந்த ஒப்பந்தம் தந்த பரிசாக இராவணன் ஆட்சியின் வீழ்ச்சியின்பின் வீடணன் அரசனாகிறான். அதன்பின் இலங்காபுரியை நீண்டநாள் ஆள்கின்றான் என்கிறது வரலாறு. அதாவது மகாபாரதத்தில் வரும் தருமனின் அசுவமேத யாகத்துக்கு பரிசுப்பொருள்களுடன் சென்றுள்ளான் வீடணன். இக்கதைகளை கேட்கும் ஒருவன் வீரம்பேசி அடியுண்டு சாவதிலும் அமைதியாக காட்டிக்கொடுத்து ஆட்சியில் அமருதல் நன்று என்றுதானே சிந்திப்பான். இதைவிட ஒன்றாக இணைந்து வாழ்பவர்களை பிரித்து வெற்றிகாணும் இன்னும் பல பிரிவினைக்கதைகள் இராமாயணமத்திலும், மகாபாரதத்திலும் உண்டு. ஒருவேளை தமிழ் ஈழத்தில் நடக்கும் நல்லதொரு ஆட்சியை இந்தியா புகுந்து கெடுத்துவிடும் என்று தெரிந்துதான் கம்பன் அன்றே இராமயணத்தை எழுதினானோ தெரியவில்லை. மேலும் இன்றும் எங்கள் பிள்ளைகளுக்கும், மக்களுக்கும் சொல்லப்படும் ஆதிக்கதைகள் பிரித்தாளுவதையும், காட்டிக்கொடுப்பதையும், பிழையாக சொல்லாது வெற்றிக்கு வழியாக சொல்லும் அதேவேளை அரசியல் வெற்றிக்கு எதுவும் செய்யலாம் என்று சொல்வதுடன், அடுத்தவர் பின் சென்று அவர்களுக்கு தேவைப்படும் விதமாக உதவி அனுசரணையாக நடந்தால் நல்வாழ்வு வாழலாம் என்றும் சொல்கிறதே தவிர, அரசியல் நேர்மையை கற்பிக்கவில்லையே. தனக்காக வாழச்சொல்கிறதே தவிர சமூகம் பற்றி சிந்திக்க வைக்கவில்லையே.
அரசியல் நேர்மையும், தியாகசிந்தையும், சமூகப்பற்றுமுள்ள உண்மையான தலைவர்களால் மட்டுமே ஒரு இனத்தை முன்னேற்ற பாதையில் கூட்டிச்செல்லமுடியும். தனது சொந்த நோக்கிற்கு முக்கியத்துவம் கொடுக்கும் எந்த ஒரு தலைவனாலும் மற்றவருக்கு வெற்றி பெற்றுக்கொடுக்கமுடியாது. ஈழத்துக்கு வந்த ஆங்கிலேயர் குறிப்பாக வடபுலத்தில் சுலபமாக நிலைகொண்டனர். அவ்வாறு நிலைகொண்டவர்கள் மதம் பரப்பும் முயற்சியிலும், ஆங்கிலம் கற்பிக்கும் முயற்சியிலும் ஈடுபட்டுள்ளனர். இதற்குள் அவர்கள் செய்து முடித்த ஆய்வின் அடிப்படையில் தமிழர்கள் ஒற்றுமையுடன் வாழ்வது, தங்கள் கலை பண்பாடு என்பவற்றை போற்றி மதிப்பது, தங்கள் சடங்குகளை உயர்வாக எண்ணுவது போன்ற இயல்புகளை அவர்களிடம் இருந்து களையவேண்டும் என்று முடிவெடுத்தார்கள். தமிழர்களின் மொழி, வாழ்க்கைமுறை, பண்பாடு, கலை கலாசாரம், ஆடை அணிகலன்கள் என்பன பின்னடைந்தவை என்ற எண்ணத்தை மக்கள் மனதில் விதைத்தார்கள். பொதுவாகவே தமிழை நேசித்த அல்லது தமிழ்புலமை மிக்கோர் வறுமையுடன்தான் வாழ்ந்துள்ளார்கள் என்கிறது எங்கள் வரலாறு. பற்றாக்குறைக்கு புலமை உள்ளோர், உள்ள நாள் முழுவதும் சண்டையிடுவதும் உண்டு. இன்றும் அது தொடர்கிறது என்பது மறுக்கமுடியாத ஒன்று. விடுதலைப்புலிகள் காலத்தில் தமிழுக்கு மிகவும் முக்கியத்துவம் கொடுக்கப்பட்டது. அது தொடர்பாக பின்னர் பார்ப்போம். ஆங்கிலேயர்கள் தங்கள் இலக்கினை நிறைவேற்ற ஆங்கிலமொழி உயர்ந்தது என்றும், அவர்கள் நடை, உடை, பாவனை சிறந்து என்றும் மக்கள் மனதில் வேரூன்றச்செய்தார்கள். இதற்கும் மேலாக, அக்காலத்தில் பிரித்தானியாவிலிருந்து வேலையாட்களை கொண்டுவருவதிலும் இங்கேயே பிறந்து, வளர்ந்த, ஆங்கிலம்படித்த சுதேசிகளை பயன்படுத்தல் இலாபமானது என்று முடிவெடுத்தார்கள். ஆனால் சுதேசிகள் ஆங்கிலம் கற்றிருக்கும் அதேவேளை, பிரித்தானிய அரசாங்கத்தின் உண்மையான விசுவாசிகளாக இருக்கவேண்டும் என்றும் முடிவெடுத்தார்கள். பிளவுபட்ட இலங்கையை ஒரு அலகாக்கியபின்பு பிரித்தானிய அரசால் அரசில் பங்காற்ற தெரிவு செய்யப்பட்ட முதல் இலங்கையர், தமிழர் அவர் சேர். பொன். இராமநாதன். மேலும் வடபுலத்தில் ஆங்கிலம் கற்ற தமிழர்கள் அரச தொழிலாளர்கள் ஆக்கப்பட்டனர். படித்த அந்த தமிழர்கள் தங்கள் நாட்டிலும், மக்களிலும்விட மேலாக அரசிற்கே விசுவாசிகளாக இருந்தார்கள்.
ஆங்கிலம் கற்றிருந்தாலும், இன்றும் ரணில் போன்ற ஒரு சிலரைத்தவிர, ஏனைய சிங்களர்கள் தங்கள் உடை, கண்டிய நடனம் போன்ற தங்கள் பண்பாடு, கலை கலாசாரங்களில் விருப்புடையவர்களாக இருப்பதாக காட்டிக்கொள்வதை இன்றும் காணமுடியும். எனவே ஆங்கிலக்கல்விமுறை எங்கள் தமிழர்களை மொழியால் மட்டுமே தமிழர்களாக வைத்துகொண்டு உடலால், உணர்வால் எங்களை ஆங்கிலேயர்களாக மாற்றிவிட்டது. அதனால்தான் படித்தவர்கள் தங்கள் இனத்தின் மீதும், நாட்டின் மீதும் இருந்த விசுவாசத்தை தொலைத்துவிட்டார்கள். தாங்கள் யாருடன் கூடுகிறார்களோ அவர்களுக்கு விசுவாசமாகிறார்கள். சமூக சிந்தனையாளர்களாக இல்லாமல் சுயநல சிந்தனையாளர்களாக உள்ளனர். சமூக நன்மையிலும் தங்கள் தனிப்பட்ட நன்மையை பெரிதாக எண்ணுகிறார்கள். இது எங்கள் படித்தவர்களின் தவறு அல்ல, அவர்கள் படித்த கல்வி செய்த தவறு. இந்த அடையாளங்கள் இன்றும் எம்முடன் தொடர்கிறது என்பது உண்மையானது. அதற்கு சில உதாரணங்கள் சொல்கின்றேன். இன்றும் இந்துக்கல்லூரிகளிலும் கிரித்தவக்கல்லூரிகள் சிறந்தவை என்ற எண்ணம் நம்மிடம் நிறையவே உண்டு. தமிழ் பேசுவதிலும் ஆங்கிலம் பேசுவது சிறப்பு என்று இன்னும் ஆங்கிலத்தில் பேசுவதை உயர்வாக நினைக்கிறார்கள். ஆங்கிலம் தெரிந்தவர்கள் நாம் ஆங்கிலத்தை தவறாக பேசினால் எம்முடன் மிகவும் கோபம்கொள்வார்கள். ஆங்கிலத்தில் கொண்ட பற்று காரணமாக ஆங்கிலத்தை தவறாக பேசாதே என்பார்கள். பள்ளிகளில் ஆங்கிலம் கற்பிப்போரும் இதற்கு விதிவிலக்கல்ல. இதனாலேயே ஆங்கிலம் படிப்பதை வெறுத்த வெறுக்கும் மாணவர்கள் இன்னும் உண்டு. நான்கூட ஆங்கில ஆசிரியர்களின் அடாவடியால் ஆங்கில அறிவை பெற்றுக்கொள்ளமுடியாத ஒருவன்தான். உடைகள் கூட தமிழ் உடைகளிலும் மேலை நாட்டு உடைகள் சிறந்தவை என்று அந்த உடைகளையே விரும்புவர். ஆங்கிலம் படித்தவர்கள்தான் ஆங்கிலேயர் அணியும் “கோர்ட்-சூட்” கைக்கடிகாரம் அணியவேண்டும் என்ற காலமும் எம்மத்தியில் நிலவியது. இதற்கும் மேலாக எங்கள் தமிழர்கள் சொல்லும் செய்திகளிலும் பார்க்க மேலைநாட்டவர்கள் சொல்லும் செய்திகளுக்கு முக்கியத்துவம் கொடுப்பது இன்றும் வழமையில் உண்டு. இப்போது சிந்தியுங்கள் எங்கள் தலைவர்கள் தவறாக சென்றமைக்கு காரணம் அவர்கள் தவறல்ல. அவர்களுக்கு வழிகாட்டிய கல்விமுறையின் தவறு. அது இன்னமும் தொடர்வது எங்கள் சாபக்கேடு.
இதில் அவதானிக்கக்கூடிய இன்னுமொரு செய்தியும் உண்டு. வடக்கில் அதிலும் குறிப்பாக யாழ்ப்பாணத்தில் வாழ்க்கைக்கான பொருள்தேடும் வழிமுறைகள் குறைவென்றே சொல்லமுடியும். அதனால் கல்வியை வலுவாக பற்றிக்கொண்டால் தொழில் வாய்ப்பு அதிகரிக்கும் என்ற நோக்கில் கல்விகற்றல் பிரதானமாக மாறியது என்றே சொல்லலாம். எனவே தொழில்வாய்ப்பு கருதி கல்விகற்று உயர்ந்தனர். அதிகமான வெள்ளுடுப்புத் தொழிலாளிகள் உருவாகினர். எனவே இக்கல்வியானது தனது சமூகத்தினை உயர்த்துவதற்கு பயன்பட்டதிலும் தமக்கு பொருள் சேர்க்கவே உதவிற்று என்பது மறுக்கமுடியாத உண்மை. எனவே கல்வி என்பது சகமனிதரின் வாழ்வை உயர்த்துவதற்கு பதில் தனிப்பட்டவர்களின் சொந்த வாழ்வை உயர்த்தவே அதிகம் உதவியது என்பது ஒத்துக்கொள்ளவேண்டிய ஒன்று. ஆனாலும் இக்கூற்றானது கல்விகற்று உயர்ந்த முழுத் தமிழர்க்கும் பொருந்தாது, தான் கற்ற கல்வியை தனது தமிழ் சமூகத்துக்கு பயன்படுத்திய பெரியோர்களும் எம்மிடையே வாழ்ந்தனர், வாழ்கின்றனர் என்பதும் ஏற்றுக்கொள்ளவேண்டிய ஒன்று.
தமிழர்கள் சிங்கள அரச அடக்குமுறைகளில் இருந்து விடுபட எண்ணிய காலங்களில் அரசியல் தலைவர்களின் வழிகாட்டலில் பின்தொடர ஆரம்பித்தனர். படித்தவர்களாகவும், நல்ல பேச்சாளர்களாகவும் இருந்த அரசியல் தலைவர்கள் மக்களிடம் செல்வாக்குப்பெற்றனர். அத்துடன் தேர்தல்களில் வெற்றியும் பெற்றனர். இந்த தலைவர்கள் முழுப்பேரும் தவறானவர்கள் என்றும் சொல்லிவிட முடியாது. தங்களால் இயன்றவரை அகிம்சை வழியில் போராடினர். தந்தை செல்வா என்று தமிழ் மக்கள் அழைக்கும் செல்வநாயகம், உட்பட பல தலைவர்கள் உண்ணா விரத போராட்டத்தில் இறங்கி சிங்கள இனத்தின் சாபக்கேடுகளான சிலரால் அடித்து தூக்கி வீசப்பட்டனர். இதில் அமிர்தலிங்கம் அவர்கள் மண்டை உடைந்து இரத்தம் சொட்டிய ஒரு தலைவர். இரத்தம் சொட்டியபடி பாராளுமன்றம் சென்ற இவரை ஜெ.ஆர். ஜெயவர்த்தனா கேலிசெய்த வரலாறும் உண்டு. பாராளுமன்றில் தமிழர்கள் எந்த ஒரு காலகட்டத்திலும் சிங்களர்க்கு சமமான ஆசனங்கள் பெறமுடியாது என்று ஐம்பதுக்கு ஐம்பது என்ற ஒரு கோரிக்கையை வைத்த பொன்னம்பலம் அவர்களும் உண்டு. ஆனாலும் இறுதிவரை கொண்ட கொள்கைகளில் உறுதியாக இல்லாமல் நிலைமாறும் இயல்பும், பதவி ஆசையும் எங்கள் தலைவர்களிடம் இருந்திருக்கிறது. இந்த நிலைப்பாடுகளால் கட்சி மாறி சென்றவர்களும் உண்டு. இதுவும் தமிழர்களை பின்தள்ள ஓர் காரணம் என்றே சொல்லமுடியும்.
சில தமிழ் தலைவர்களின் உறுதியான நிலைப்பாடு காரணமாகவே தனிச்சிங்கள சட்டம் தடைப்பட்டது, தனிச் சிங்கள சட்டத்தை சிங்கள தலைவர்களும் எதிர்த்து உள்ளனர். இதனை சிங்கள தலைவர்களின் செய்தியில் பார்ப்போம். தாய்மொழியில் கல்வி கற்கும் வாய்ப்பும் எமக்கு கிட்டியது. இன்னும் பல சாதனைகளை சிங்களவரின் அடாவடிகளை தாண்டி நிலைநாட்டியுள்ளார்கள். இதன் உச்சக்கட்டமாக வட்டுக்கோட்டை தீர்மானத்தை நிறைவேற்றி தமிழர்களின் உயர் வாக்குகளை பெற்று தமிழர்கள் தனித்து வாழவிரும்புகிறார்கள் என்ற செய்தியை சிங்களத்தலைமைகளுக்கும், உலகுக்கும் அறிவித்தார்கள். இத்தீர்மானமே இளைஞர்களின் எழுச்சியையும் தீவிரமாக்கியது. இதிலும் பொத்துவில் தொகுதி பாராளுமன்ற தமிழ் உறுப்பினர் கனகரத்தினம் கட்சி மாறினார். பின்னர் அவர் சுட்டும் கொல்லப்பட்டார். இந்த இடத்தில் கவனிக்கவேண்டிய ஒன்று பிரிவினை கோருவோர் இலங்கை பாராளுமன்றில் அங்கம் வகிக்கமுடியாது என்ற தீர்மானம் இலங்கைப் பாராளுமன்றில் நிறைவேற்றப்பட்டபோது நாம் பாராளுமன்ற உறுப்புரிமையை இழக்கத்தயார் ஆனால் மக்கள் ஆணையை மீறமாட்டோம் என்று தமிழரின் பாராளுமன்ற உறுப்பினர்கள் வெளியேறியமை குறிப்பிடவேண்டிய ஒரு முக்கிய அம்சம்.
இதுவரை எங்கள் தலைவர்களை தொடர்பாக சிந்தித்த நாம் சிங்களமக்களுக்கு நன்மை செய்வதாக காட்டிக்கொண்டு தமிழர்களுக்கு எதிராக கொடுமைகள் இழைத்த சிங்களத்தலைவர்களையும், அவர்கள் செய்தவற்றையும் சுருக்கமாக அடுத்த தொடரில் பார்ப்போம்.
-பரமபுத்திரன்
